Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 100]

Mijn tijd

De tijd is daar.
Ik kan hem zien.
Nooit geweten hoe hij er uitzag.

Hij komt dichterbij.
Jouw tijd, zeggen ze.
Mijn tijd.
Hij is rond, maar niet effen.
Rolt niet, hobbelt.

Waar is jullie tijd? vraag ik.
Ze halen hun schouders op en vragen of ik bedroefd wil zijn.
Alsjeblieft!
Ik ben bedroefd.
En of ik uiteindelijk alles onbelangrijk wil vinden.
Ik vind alles onbelangrijk.
Maar wel ongehoord.
Wel ongehoord.

Hij is nu heel dichtbij.
Ik kan elke minuut, elke seconde onderscheiden.
Mijn tijd en ik, wij groeten elkaar.
Niets menselijks is hem dus vreemd.

Je moet nog iets zeggen, zeggen ze.
Dat is waar ook.

Miljoenen mugjes zwermen om hem heen,
zijn jaren rood van bloed en fluweel.

Ik had iets moeten zeggen.