Het Liegend Konijn. Jaargang 3



[pagina 14]
Insomnia Zoals je steeds brozer de avonden vozer doordacht in het doodstil bed dat uitziet op de schommels van de jeugd en de wip waar de klikspaan der deugden zich onttrekt aan elke natuurlijke wet en je woelt en staat op om te roken Zoals er dan maanlicht van geelgroene kleur een mystiekig patroon op de vloertegels legt dat zo langzaam verschuift dat je het net, en toch, zo lijkt het, net niet kan ontwaren en je gaat met een hand traag door je haren en voelt weer wie vielen en hoe het ooit was Een toren slaat vier nog een hetzelfde de uren zij zuchten en glijden als ijsjes langs zomerkinnen van starende meisjes je likt langs je lippen en proeft al het zilte heel even zeeruis de kreet van een kind en er zal niets zijn dan koude en stilte Zoals je dan zweet in de geelgroene waan dat er nog minder slaap en al grotere brosheid en losjes je tracht nog je vallende splinters een richting te geven die lijkt op het beeld waar je je graag aan overgeeft in een vriendelijk gedimd verlichte etalage
[pagina 15]
Toch kruip je tenslotte weer onder de lakens en streelt de billen van een vrouw, voelt je lid zich spannen als een zeil dat opbolt in een felle onverwachte stormvlaag en ziet het harde roze van een Jackson Pollock-wolkenhemel lichten achter de gordijnen als je dan toch nog ontwaakt.