Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 88]

Nadagen

naakt en afgeschraapt ben ik zoals mij vroeger als
klein en als kind al was ingegeven: te proberen
zonder alles te zijn, zonder iedereen, zonder
hartenbreekster: om de krenking voor te blijven en
uit te bannen en zoveel mogelijk buiten de
dagelijkse gang hoop te stellen op de eigen
congestie en verrukt terecht te worden in dat stil
barende, dat uitgestrekt niemandsloze

[p. 89]

 

gelukt geluk, zoals ik weg uit mij en uit alle anderen

 

in wie ik wel eens genegenheid of liefde of haat

 

teweeg heb gebracht: niet alleen wat ik ben waar ik

 

ben maar ook wat als mij in haar opbruiste als een

 

wervelwind en neerschuimde als avondkoelte heb ik

 

zo in aanstond vervluchtigd dat ik teruggeweken lig

 

in de generositeit van volledige en willoze

 

uitgezonderdheid

[p. 90]

 

die breekt als oude liefde mij omhuift terwijl ze zich

 

tegelijkertijd behaagt en wellustigt aan een vreemde

 

geur met kuiltjes in de wangen, hetgeen mij

 

onverbiddelijk terugdwingt in mijn geldingsdrang;

 

niets dat van haar komt is nog bedwelmend zoals

 

vroeger en de kruimels die mij toevallen zijn

 

schaars en bij de gratie gods: me ophouden in het

 

uitblijven van haar passie ketent mij aan een streven

 

zonder uitzicht

[p. 91]

 

aldus dan toch ben ik in plaats van weg te wijken in

 

de vrijheid van gevende vreugde, verstrikt geraakt

 

in een kinderlijke smeking om aandacht die zelfs

 

niet wenst begenadigd te worden, een hakende en

 

zuchtende, een centrumloze die gevangen zit in zijn

 

wachten op wat definitief voorbij is: de opschrik in

 

haar ogen, de aandrift in haar armen, de bereidheid

 

tot een schaterlach bij elk woord dat nog gezegd

 

wilde zijn