Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 51]

Dit is Ierland

Ze verlangt naar de eeuwigheid van de stille sponde
terwijl de beuken worden neergehaald
een man een vrouw uit de auto duwt
tanden in de goot op weg naar Wetteren

Je grootmoeder is een kapotgeschoten kerk
een doodgaande koe bij een te afgeknotte wilg
onder de bloesems van Schellebelle
ze trok aan een koord een leven lang zoals die hond
onder de natte dakpannen niet ver van Melle

Jongetje met baxter vraagt haar naar de zizazoratie
in de televisie kreunt de aanvaller hou vol tot de
verdediger voor hij wordt afgevoerd

Ik moet zo op mijn woorden letten wat ik even erg vind als
regen in mei. Ik hoor geen vogels meer. Het beademingstoestel
zal me laten stikken, wie betaalt de veerman? Hij roert bloed
in je choco, vergif in de cacao van Don Bernardus van Salazar.
Ik mag niet klagen want rond 1800 was een levensdag van een
slaaf amper een koffielepel suiker waard. Een lekkere fazant...

Het getij wast alles weg - ook in Frankrijk bij de
voorgezouten schapen: het slijk van de Somme sleurt
aan de laarzen van een meisje dat steentjes huilt
geen gids en geesten van soldaten sissen uit een fles
Cerberus bast naar de maan en engelen met uiers
grazen in de sluiers - maar de hemel van mijn moeder
zie je in Vlaanderen tussen de bomen aan de Schelde

[p. 52]

 

Ik toon je haar plekje aan de grens van Steendorp

 

waar ik telkens moest stoppen - dit is Ierland zei ze dan

 

waar ze dansen en mij dadelijk komen halen