Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 85]

[Je weet]

Je weet
dat ze aan het eind vergaan en
openvlokken als een sneeuwbui
op een veld van ongerepte sneeuw
verpulveren onder het rollen van
een marmeren molensteen jawel
het duurt gewoon zijn tijd
maar
maak dat wijs alleen
aan wie met hen, door hen
vermalen wordt.

Geeft deze krijgsheer af
dan staat een andere killer
in coulissen klaar.
De schoft is eindelijk dood
leve de levende schoft.

Er is alleen en buiten muren
tussenin
somtijds
na veertig dagen van Mohave of Sahara
buiten elk bereik
in luwte koelte rust
onder het palmblad bij een bron
een flits die vliet als het verschietend
licht der vuurvlieg soms
een glimp
van het idee

[p. 86]

 

dat dit wel beter kon

 

zo bodemloos veel beter kon.

 

 

 

Een ogenblik staat het waanzinnig

 

flikkerend aan de kim, gespiegeld

 

aan een trillend zwerk nog

 

blauwer dan lazuur, kobalt

 

totdat het in een waas zich oplost

 

plaatsmaakt weer

 

 

 

voor grenzen, wachters, torens, muren

 

camera's, spergebied en city limits

 

voor een hunnenleider, capo of

 

beheerder

 

in glad leer

 

blank hermelijn

 

of gitzwart polyurethaan.