Het Liegend Konijn. Jaargang 2



[pagina 45]
Dauw, natranen Dauw, natranen in de ochtend, hoe grond nevels uitlekken uitdromen uitbloeden, lichamen in lichtval hun vlees vermissen, en hoe uit een elders een helder onmogelijk dood gewoon ruisen van graan is te horen terwijl men zichzelf behelst als geen ander stelt men zich samen, langzaam opstijgend met al zijn organen tussen de stokdove bomen beneden zeg eeuwig de weerloze vruchten, eerder ontvallend dan rijpend, niet ontevreden, prijzend het uitzaaiend kaf van het overbodige maar spoorloos voorgoed het graan dat blijft ruisen onzegbaar aanwezig, helder dan dover een elders ontvlogen, ten tijde, ontwonderd -