Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 31]

Thuis

Er is een vis, hij zwemt, na een zooi wetenschap
blijkt: hij zwemt in een kaarsrechte lijn,
in al zijn krommen systematisch.

Steeds bedenk ik daaronder de bodem,
een plattegrond, dit huis van jou en mij en precies
deze ene houten deur die open staat, deze.

Ik sta in het licht van wat wij noemen: lampje,
papieren, een stoel schuin naar achter geschoven
alsof iemand daar werkte en zojuist even opstond,
een lichte geneselijke leegte achterlatend,

en val (op een keer leer ik zwemmen) in:
de afwezigen zijn van mij als mijn staan op de drempel,
voortaan is er een deur die mijn hand warmt.

Er moet een vis zijn die woont in de hersenkoralen
die niet weet waar hij heengaat en het weet, en het doet.