Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 20]

Emile Verhaeren

Nog altijd klauwt dat Christusbloot

naar een oneindigheid

in Sint-Amands. Uw onverzadigbare

utopie, uw nieuwe universum

kwam niet, Verhaeren.

Dat zwarte graf, gelegd om u en Marthe

- sarcofaag, stenen boot

in de langzame bocht van het water

gezakt, wachtende op zijn reis -

zou u ons rinkelend pathos besparen.

Bloeit in de schor aan de andere kant

het grootwarkruid, de veldkers,

waadt een steltloper tegen het grijs

dat voor uw einder hangt,

of is dat allemaal een oud Frans vers?

U hebt een straat hier op de Linkeroever:

daar ben ik nooit geweest,

daar is uit het slik een noordelijk

soort modernisme, een woordelijk

soort wonen opgestaan van niemand die u leest.

De Schelde, de Schelde, Verhaeren,

blijft het gebaar dat Vlaanderen

om het oneindige te grijpen naar de zee zal maken

totdat uw beenderen de westrand van de aarde

tegenvaren.