Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 101]

6. Het kind en de kogel

Het kind, terwijl het hoofd blijft hopen
op latere gedachtegang
laat bijna even lang
de kogel door haar hersens lopen
tot boven in haar achterhoofd.

Daar worden beelden omgeklutst,
verbasterd en verwekt:
een vaderslang die parels gutst
wordt uit een paaskoekje gelekt,
schaduwen zelf bedoeld als bomen
leggen de moede hoofden samen,
er hangen handen uit de ramen
die wenkend nader komen
nu zelfs de duisternis
er niet meer is.

Daar, bijna op zijn laatst,
wordt de kogel teruggekaatst
en tuimelt uitgeput en traag
door het hersenweb omlaag.

In een honderdste seconde
worden verbindingen verbroken
en nieuwe fout verbonden,
wond, wonder van belevenis
mits zij nog in leven is,
verklaringen, hoop, en vooral
een nieuwe uitleg van het heelal.