Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 76]

7

's Winters vroren in de moestuin
versteende takken
uit de grond. Elders hoeken
van barokke zerken.
Ze zogen geloof ik overdag
de warmte van de zon op
ontdooiden de bodem rondom.
's Nachts zette vorst
het water om in ijs
en perste hun vormen
verder uit de knarsende aarde
tevoorschijn.
Ik kon tot glas
geworden wormen lezen
in hun bast het dak
van een schedel in arduin
en zoveel meer dat onder mijn eigen
fontanellen verdampt is
zonder kilte
om zich bloot
te vriezen.

Vervloekt heb ik
al die verrijzenissen, elke
zomer weer,
toen wij
op ballen schopten

[p. 77]

 

en mijn voet

 

bleef haken

 

achter een berk

 

of de vrouw van de baljuw.