Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 40]

7

zijn lichaam los, hij krijgt zich niet meer recht.
Zij rilt en fluit een toon van dunst vermaak,
terwijl de hoogte langsschiet, draait tijd even
snel vooruit als terug. Hij knippert, ziet

zich haarloos opgerold, zijn groei tot op
dit punt een raadsel. - Kleumend slijmvlies blaast
de bloem hem in, hij licht zijn hoed, komt thuis.
Een tijdlang loopt hij rond en weet niets van de dingen,

toch liggen zij helder als altijd precies op hun plaats.