Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 77]

De ganzen

De nacht heeft geen naam, hij is water.
Wij leggen handen in schalen en wachten.
Het water is lauw, de vingers bleek,
verder dan ooit staat de maan.

Wolken glijden langs ramen, ze zwijgen.
Ergens moeten ganzen zijn, maar waar.
Wij draaien het lemen hoofd,
horen roeispanen, hoefgetrappel, een boot.

Dons, denken we, wat takjes. Vogelmest
en hier en daar, onwetend van zichzelf,
een ei. Van het nest moet
de geur geduld geweest zijn.

In dit huis zullen wij nu blijven.
Er zijn kelders waar we ooit waren
en niets meer zagen. Er zijn ramen met
wonden die nooit niet meer sluiten.

Bezie de nacht. De wind waait binnen, het gordijn
weifelt, buiten wordt niet op ons gewacht