Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 56]

Uit de aantekeningen van Eckermann
Tafelgesprek 29-9-1827

Ik trof de grote man bij het ontbijt
in gezelschap van A. verwikkeld
in een geanimeerd gesprek.
Hij reikte me welwillend de hand zonder
zijn relaas te onderbreken. Hem zo vitaal
te zien deed me veel deugd.

In zijn droom was hij juist
aangeland bij een blauwe vijver
en een kikker op een lelieblad:
Een kus? Ach, lieve, nee.
Ik ben nu op de leeftijd
dat ik liever een sprekende
kikker heb dan een prinses.

A. die gisteren is aangekomen
vertelde: uitgeput door de reis
ging ik na het sluiten van de luiken even
liggen. Midden in de nacht werd ik wakker.
Ik moest ontzettend plassen.
Het was stikkedonker.
Ik rolde uit bed en zocht op de tast
mijn weg naar de deur.

[p. 57]

 

Maar wat mijn handen voelden

 

begreep ik niet.

 

De stoel stond niet waar hij stond

 

en de muur was niet waar hij was.

 

Hoge nood.

 

Van paniek begon ik te trillen.

 

Tot plots tot me doordrong

 

dit is mijn slaapkamer niet

 

dit is het huis van G.

 

 

 

Opgelucht ademde ik uit.

 

In mijn slaapdronkenheid

 

had ik de verkeerde plattegrond

 

over het donker geprojecteerd.

 

 

 

Hmmmmmm

 

zei G. op bedachtzame toon.

 

Hmmm interessant.

 

Weet u dat de meeste mensen

 

zich zó door het leven bewegen.

 

Niet wat er is nemen ze waar

 

maar wat ze verwachten, op grond

 

van een oud schema dat slaat

 

op een andere situatie zoeken ze

 

tasten en begrijpen niet waar

 

de obstakels en lacunes vandaan komen.

[p. 58]

 

Ook wat betreft hun liefdesleven

 

zoeken ze het waarom in het daarom

 

en het wel in het niet, verlangen ze

 

gemis gestelpt, oud zeer geheeld

 

door niet aanwezige personen.

 

 

 

G. liet een peinzende stilte vallen

 

en glimlachte toen waardig.

 

A. was stupéfait, ik verrukt.

 

De grote man laat niet na mij

 

telkens weer te verbazen, al was

 

de duiding voor zijn doen

 

ondubbelzinnig. Nu en dan steekt

 

iets uitleggerigs de kop op.

 

Wat mij sowieso zorgen baart

 

is dat Goethe de laatste tijd

 

steeds meer op Mulisch begint te lijken.