Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 13]

Smeekschrift

Behoedzaam verschalken wij
het geheugen, voorzichtig
stappen we over haar stilte

(het zoemen van koeling,
het ontbreken van adem,
ja, adem, haar adem, ja)

- geschenk: haar kelige lach
gevormd door weldoorbloedde
huig en gonzende kaakholtes.

Aandachtig naderen wij haar
in de rug, kordaat gedachten
wegduwend aan haar kilte;

kom, geheugen, doe maar voor
hoe het was toen wij onze hand
op haar arm legden, hoe

onder de koelte van haar huid
de slagaders juichten. Ontsteek
een koorts in haar, voor ons -

Het geheugen niet overvragen.
Blijf op afstand. Laat de blik bijten
in de bolling van haar bovenarm.

Bidden wij dan het geheugen
bij ons te blijven. Het is wat wij
hebben. Zonder haar zijn wij niet.