Libertinage. Jaargang 6

[p. 404]

[Lydia Dalmijn: gedichten]

Lydia Dalmijn

Regenavond aan een stadspleintje

De lucht marineblauw,
de straten anthraciet,
de huizen vol oranje,
vol opgeblazen licht,
de geur zo scherp als 'n harpoen:
een regenavond,
avond van elk seizoen.
En ik heb niets te zien
en ik heb niets te doen
dan met mijn neus te ruiken
aan luchtboen van de regen,
glanzende regenboen
in deze met stad beplante aard
waar niets anders op staat
dan schouderblote huizen
en 'n openlijke verhouding
op 't driehoek'ge kleine plein;
drie boompjes groene wrok
als papegaaien in Artis op 'n stok,
de koppen slaperig en half scheel weggestopt
onder de groene rok.

[p. 405]

Trouwen

Op bolle blote voeten
reden ze, als witte negers half vol schik
om het vreemd kabaal in hen, half vol schrik:
de paarden.
Het daghemd bol van wind,
't gras groenend roezemoezig
om twee vlinders zij aan zij
achter in de ramenkoets,
die door die ene morgen gleden
naar een nieuwe weg.
Trouwen gingen ze, trouwen deden ze.
Dat is: trouw worden aan het eigen ik
van een ogenblik.
We wisten niet dat de een
vogels voert in de hemelnesten
van de ander
en de ander
vogels voert in de hemelnesten
van de een.
Waarom dat ook zo gauw moeten weten?
Liever nog tien jaar zomaar naar elkaar gekeken!
Maar de hemel begint misschien wel bij de dood
en de dood misschien na de beweging van het leven.
Straks zing jij uit een hand van God
en bungel ik in de duivelstrop
of misschien toch uit een andere hand van God
achter zijn rug weggestopt.
Trouwen is: ‘doorgeven maar!’
Openbaren aan elkaar,
en dan nog 't lied van ‘tierewierewiet’
over dat wat jij niet ziet!

[p. 406]

Moestuin in Juni

Voor Vader

De struikkristallen van de bessen,
de koningsperenboom waar elk peertje
een kroontje draagt op 't hoofd,
de knusse wormframboos,
de sprookjesaardbei; kabouterneuzen,
kaboutermutsen in 't rond gestrooid.
De lichtgeschroeide perzikroos
binnenin van hard tot zacht
zoveel verandering belooft,
en op de grondvijver
tot in de nek gespierd
de blarengrootvorst de rabarber,
de gerouchde groene boerenkool,
kool van Savoye heft in geest
op strot en keel de monstrans van Savoye,
en als vergrote gladiolen
de jonge maisplant, groenlichte duiven neergestreken
in lange reeksen,
om over d'overeenkomst in de bloei
van graaf-aardappel en baron-boon
maar niet te spreken,
d'augurk die reeds zijn valstrik zet
en straks zijn vruchtrups in de loop belet,
en tussen 't roerend kruid, croquante
hagelslag van rode zuring,
't kleinst soort klaproos kleiner dan
een speldje van een collectant
verscholen in een zee van gras
bedreigd door tienmaal groot're curieuze stenen.

Dit plekje, en het is nu zeker,
is gerekend in tafel van zoveel maal zoveel
dagen ook verdwenen,
want op dit jeugdvisioen plaveit men zo een straat.

[p. 407]

Liefhebben

Te denken: wat doe ik vreemd, vreemd, vreemd
om midden in bloesems te kussen
omdat misschien zijn grote vingeren daartussen
gleden.
Hij die ruikt naar de stam van een boom,
naar de zwarte grond waar een wei op bloeit.
En 's nachts te staan
bij een open raam, in de binding
van duisternis en klaprokende wind
en te denken: ‘nu doet hij dit zo, en...
dat hij ook mij zo vindt’.
Hij, met zijn hapmond
en zijn snuffelaar
die je als in reidans stil doet staan
in de ring van zijn handen
met een ringdans in jezelf.
En niet te ontwaken boven kundig te scheiden formules,
boven een melkwit bordje,
boven het blauwe meer
van een rond klein individu
die leeft in het eeuwige eigen nu.
Maar liefhebben, enkel beminnen, beminnen:
blozende over het roekeloze, boos over het aarzelende
met een zachte keel en een stem van pijn.