Libertinage. Jaargang 4

[p. 133]

[Ankie Peypers: gedichten]

François

Hij was zichzelf gelijk, toen hij als knaap
met witte sokjes aan de rechte jongensbenen
en de hartslag zichtbaar aan de slaap
en een gordel om de smalle heupen

door de bossen zwierf en zwammen vond,
naar de vogels wierp met kleine stenen -
Aan zichzelf gelijk, toen hij de grond
van wijdheid aftastte, met blinde grepen.

Bij zijn terugkeer stond het avondmaal
op de houten tafel in de keuken
en het raam was open. Maar dit oud verhaal
werd niet langer door de knaap begrepen.

Nog at hij het voedsel. Nog wist hij de geur
van dit uur, maar zijn ogen richtten
zich vervreemd tot de gezichten
om hem en vandaar naar de gesloten deur.

Alleen degene die hem liefhad reeds als kind
toen hij, de handen vlak tegen het raam,
de dingen proefde door hun naam:
een bloem, wit zand, de najaarswind...

alleen hij, die hem slapen zag
onder het laken dat hij met de hand
omknelde aan de zoom, zoals het land
der dagdroom binnen grenzen van zijn handen lag -

[p. 134]

 

die zal begrijpen dat zijn ogen

 

niet glimlachen, dat slechts de huid

 

om zijn kaken iets ontsluit

 

van de spanning, bij onwillig pogen.

Het doet hem pijn dat hij de kleine kind'ren
niet liefheeft zoals hij de bloemen kent.
Hij tracht niet deze pijn te mind'ren
als hij zich haastig van hen wendt.

Hij verteert het, houdt zijn wezen strak
zijn schouders recht, zijn hand slechts klemt de stoel
een kleine poging tot ontkomen aan het wak
het donker-onbekende, van gevoel.

De meisjes kibbelden, om je een kleurig lint
of de laatste nogablok te geven;
maar de jongens werden voortgedreven
in de cirkel van geen man zijn, en geen kind.

Het Onze Vader van de meisjes, voor het slapen gaan
was het zingen van wat vlei accoorden;
maar de jongens beten steeds de woorden
snel in twee, alsof hun God iets had misdaan. -

[p. 135]

V

 

Toen hij Gods Koninkrijk is ingegaan

 

lieten de engelen een ogenblik het praten

 

af en God is opgestaan

 

om hem tot Zijn troon te laten.

 

 

 

Met een lachen op zijn jongenssnuit

 

en de zomerwind nog in zijn haar

 

leest hij nu zijn sprookjesboeken uit

 

en soms zingt hij, wat bevreemd, maar juichend klaar.

 

 

 

Hij is nog zo jong. Een jongenskind

 

dat te rein is om in eeuwigheid te rijpen.

 

Dat is wel de enige genade die ik vind

 

als hij naar mijn bidden luistert, zonder te begrijpen.

Strafregels

Ik mag niet zeggen dat het leven zinloos is
Ik mag niet werkeloos en werkloos zijn
Ik mag niet vloeken tijdens preek of mis
Ik mag niet praten over pijn.

Ik mag niet over slechte dingen schrijven
Ik mag geen wanhoop en ellende zien
Ik mag mijn hart niet naar geluk toe drijven
Ik mag niet hebben wat ik wel of niet verdien.

Ik mag niet spotten met het leven
Ik mag niet spotten met de eeuwigheid
Ik mag mijzelf aan niets en niemand geven
Ik mag niet sterven voor mijn tijd.

[p. 136]

Laatst bezoek

Zijn beenderkop ligt opgezet
in het oude, koude bed.
Ik bezie hem en ik kan niet spreken.

Zo heb ik hem reeds als kind ontweken:
aanraken en beeld en stem.
Slechts het daarzijn van de vrouw belet
mij wat tederheden als het teken
dat het uit is tussen mij en hem.

De andere wereld

Aan Hetti.

De avond maakt je ogen donker.
Je benen opgetrokken tot je kin
zit je op de divan, zwijgend
en gehuld in de vergrijsde schemering.

Als ik mijn hand uitstrek om toch je haar te raken
blijf je stil en laat me maar begaan.
Voor mijn eerste woord zeg je, als om heel andere zaken:
‘Zeg, doe nu het licht maar aan.’

[p. 137]

 

***

 

 

 

Ik wil niet lezen en ik wil niet schrijven

 

en iets anders meubelt deze stilte niet.

 

Als ik geboren ben, waar zal ik blijven

 

en hoe ziet mij degene die mij ziet.

 

 

 

Zal ik een plant zijn, een gebroken mes,

 

een deurbel, of een koperklank

 

uit Hindemith's concert in Es.

 

Hoe het ook zij - de Schepper dank.

 

 

 

Ik wil niet lezen en ik wil niet schrijven

 

Mijn stilte komt de stilte niet te na

 

Als ik geboren ben, waar zal ik blijven.

 

Verwacht niet dat ik zonder meer besta.

 

 

 

***

 

 

 

Beest zonder hol dat in de winterzon

 

met grove afgebroken takken

 

en de rijpe zwarte aarde speelt.

 

 

 

Je vader is in zaken en je moeder is zijn vrouw

 

en je jongste zusje en je oudste zusje

 

doen examens en ze zijn verloofd.

 

 

 

Soms drijft op de wind hun leven aan

 

en je huivert even voor je verder speelt

 

met de takken en de rijpe aarde.

 

 

 

Ankie Peypers