Libertinage. Jaargang 4

[p. 2]

[Jan van Gelder: O Faladin]

O Faladin

dat gij hangen moet!

O koningin, dat gij ganzen hoedt!

O Burgers van Den Haag, ik zie ons al
Gehangen op de Laan van Meerdervoort:
Het Oosten heeft gewonnen en ons prompt
De nek gebroken in een hennep-koord.

En niet, als nu nog, geurend naar lavendel
En Engelse tabak, doudeinen wij
In d'avondwind en onder ons passeren
De arrebeiers, rustig, frank en vrij.

Ik zie de lol van hier: na tien uur dienst
Op het fabriek bij radio-muziek,
Gaan zij op weg naar 't Zonnewendefeest
Met rooie vlaggen, bloemen en lyriek.

Onder hun schedelpannen leeft niets meer
Dan 't ideaal van deze nieuwe tijd.
Maar éne blijft wat talmen en staat stil,
Het is een lieve, frisse kleine-meid.

Heur violette ogen zijn bedauwd
Met jeugd en tranen, en zij vraagt bedeesd
Aan u of mij - voor wie zij stil bleef staan -
‘O griezelman, wie zijt gij toch geweest,

‘Dat gij nu hangen moet en niet met ons
In deze lenteavond leven moogt?’
Wat zou ons antwoord kunnen zijn, gesteld
Dat onze staat een wederwoord gedoogt?

‘Lief kind, dat is een heel verward verhaal
En vreemd en treurig ook, wel duizend jaar
En langer duurde het en toen, opeens,
In een kwartiertje, was men met ons klaar.

[p. 3]

 

‘Toch hebben wij gezwoegd de eeuwen door,

 

En Grieks geleerd en ook Latijn geschreven,

 

En ernstig over alles nagedacht,

 

En aan de armen vaak een cent gegeven.

 

 

 

‘En onze verantwoordlijkheid gevoeld,

 

En iedereen beschermd en opgenomen,

 

Wij hadden allen lief - en toen, opeens,

 

Hing men ons hoog in deze lentebomen.

 

 

 

‘En dat wij hangen, kind, is het begin

 

Van weer een ander woest, verward verhaal -

 

Maar wees getroost: niet gij hebt dit gedaan

 

En uw verwondring redt ons allemaal.

 

 

 

‘Want ook van ons heeft soms een heilig man

 

Of heil'ge vrouw, te midden van den hoon,

 

Zo'n vraag gesteld met een betraand gelaat,

 

En daardoor leeft gij nu en zijt ge schoon.

 

 

 

‘Want God - maar neen, wie dat is weet ge niet;

 

Kijk dan, lief kind, terwijl de andren zingen

 

Van Nieuwe Tijd en 't Ideaal, maar stil

 

Naar al Zijn oude, werkelijke dingen:

 

 

 

‘Kijk naar de morgenstond als Jahweh haar

 

In purpergouden chlamys binnenleidt

 

Door 't oostelijk portaal en uit heur hand

 

Een stroom van diamanten nederglijdt

 

 

 

‘En 't jonge gras versiert. Kijk naar de zee,

 

Als in haar wolkenmantel zij verrijst

 

En machtig op komt zetten, tot Hij zegt:

 

- Niet verder, zee! - en haar begrenzing wijst.

 

 

 

‘Kijk naar de bloem, die 't Blauwe Klokje heet,

 

Met welk een eeuwge kracht haar stengel draagt

 

Zijn klokken in de storm; dezelfde kracht

 

Die de Plejaden en Orion schraagt...

[p. 4]

 

‘À Dieu, vriendin - ik hoor uw vaders stem,

 

Hij roept u op tot volkse vrolijkheid:

 

't Is feest pardi! De dagen lengen weer;

 

Begraaf ons dan en leef uw eigen tijd.’

 

 

 

Jan van Gelder