Leerrijke avonduren voor de jeugd

[p. 146]

De ware schoonheid.

‘De ware schoonheid is, mijn kind,

Geenzints een schoon gelaat;

Neen, maar 't gemoed, dat deugd bemind,

En 't goede gadenslaat.

Wanneer gij dus, in 't spiegelglas

Beschouwt u schoon gezicht,

Gedenkt dan, dat gij niet te ras,

Voldoen kunt aan u pligt;

Uwe eerste pligt, om 't jeugdig hart

Te cieren door de deugd,

Waar door gij, vrij van druk en smart,

Geniet de reinste vreugd;

Want 't goed brengt steeds het goede voort,

Gedenkt dit ieder uur,

En, schoon men soms 't geweten smoort,

't Is de inspraak der natuur.

De kwade juicht met woest getier,

Wanneer hij zegepraald;

Daar deugd op beter plaats dan hier

Die zegepraal behaald.

Dus sprak een moeder welgezind:

Zegt, wilt ge u teer gemoed

Zien in een spiegel? o mijn kind!

Zie hier u lust geboet;

[p. 147]

 

Doorblader 't allerbeste boek,

 

't Welk God beschreven heeft,

 

Doet daar in naarstig onderzoek

 

Zoo lang ge op aarde leeft.

 

Leert u de kennis van u hart

 

Wat gij verrigten moet,

 

Opdat gij steeds bevrijd van smart,

 

De rust voele in 't gemoed.

 

En als gij dit nu waarlijk vind,

 

Zegt dan, o deugd! u loon

 

Is: dat hij, die u waarlijk mind.

 

Verkrijgt het ware schoon.’