Leesidee. Jaargang 3

Hopen boeken... Open boeken

Puber perpetuum van 40

Er is niks makkelijker dan Herman Brusselmans te haten. Hij doet er zelf ook alles voor. Zelfs aan zijn uiterlijk wordt gewerkt om het zo onaangenaam mogelijk te maken. Ik verdenk zijn uitgever ervan hem gratis van crème te voorzien om zijn acne erger te maken. Zijn haar, zijn kleren, zijn dialect, zijn brommer, zijn mondademen, alles wordt gebruikt om hem het imago te geven van een helaas volwassen geworden maar nog steeds Moeilijk Opvoedbare Jongere. Een Puber Perpetuus die zelfs na 25 jaar nog altijd niks liever doet dan achteraan in de klas rare geluiden maken of onbeleefde dingen zeggen over de juf. Er is dus niks makkelijker dan Brusselmans te haten. Je hoeft zelfs zijn boeken niet te lezen.
Want dat is helemaal af te raden. Natuurlijk kan je hier en daar een goeie ziel vinden die in een recensie beweert dat er toch ergens in het allernieuwste boek van Brusselmans een parel verborgen zit die de burgerlijke kritiek gemist heeft. Maar wie even twijfelt, heeft aan vijf minuten met het boek genoeg: nog maar eens dezelfde kletskoek die we al kenden uit ‘Humo’ en ‘Panorama’. En gebruik in godsnaam een exemplaar in de boekhandel: wie boeken van Brusselmans koopt, is medeplichtig.
En het is niet zo dat je hem en zijn soort kan ontwijken: die ene jongen met zijn baseballpet is nog niet uit beeld verdwenen of de volgende flauwe plezante komt aanzetten. Desnoods schrijven ze een roman over Herman Brusselmans om in het nieuws te komen. Want daar draait het natuurlijk allemaal om. Zonder de media zat Brusselmans nog altijd ergens in Brussel in de kelder van een ministerie te kniezen. Brusselmans is een Bekende Vlaming die dat liever niet is, maar er ondertussen alles voor doet om het te blijven. Desnoods schrijft hij drie romans per jaar en elke week vier columns.
Het rare is dat de cynische mooie jonge oppergod alleen maar wanhopig om liefde en erkenning vraagt, net als elke andere puber. Zijn uitspraken over VTM-presentatrices, zijn aanvallen op iedereen die in Vlaanderen nog populairder is dan hijzelf, alles niks anders dan een schreeuw om erkenning. Want dat is het probleem met pubers: een lichaam vol hormonen en niet weten wat je ermee moet aanvangen, stampen in de hoop van gestreeld te worden, zeggen dat je iemand haat in de hoop dat ze van je gaan houden. En dan daar alleen maar over kunnen spreken, zoals dit het enige thema is waarover Brusselmans ooit geschreven heeft en ooit zal schrijven.
Dat was allang duidelijk maar nu heeft de man het eindelijk openlijk toegegeven. Hij die nagenoeg ieder ander schrijver een nitwit of een parasiet vindt, wil zelf zo graag een literaire prijs. Maar zo gaat dat toch niet? Literaire prijzen zijn een blijk van erkenning. En die heeft Brusselmans zo ook al: hebt u al eens gezien welke oplagen zijn boeken halen? Wie al in alle boekjes staat, heeft geen prijzen nodig. En wie ze toch wil, moet maar bij VTM gaan werken. Wie Brusselmans een prijs geeft, neemt meteen de motor van zijn schrijverschap weg. En misschien is het dus voor de Vlaamse literatuur, voor de boekjes, en voor de hele wereld beter dat we hem toch maar eens die staatsprijs even.
[Geert Lemout]