Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

LXV. Hoe Torec enen camp vacht jegen Yweine.

Nu gewaget daventure das,

Alse Torec wel genesen was,
Dat hi voer saen van daer,
Ende quam in een wout daernaer,
Daer hi gemoette saen na dit
Enen riddere al sneewit,
Halsberch, scilt ende oec part
Al wit; ende hi quam ter vard
Te Torecwaerd met groter cracht,
Ende brac op Torec sinen scacht;
Ende Torec heeften weder gesteken
Dat sijn spere moeste breken.
Torec kert omme ende trac sijn swaerd:
Doe en sach hi man no part.
- ‘Deus!’ sprac Torec, ‘waer es hi?
Dit es driewaerf gevallen mi.
In wanc niet en si alfs gedrochte
Oftie quade geest di mi sochte
Om hier dus te scindene nu.’
Doe reet hi vort, dat secgic u,
Ende gemoette ene joncfrouwe,
Die doe dreef groten rouwe.
Ende Torec vrachde saen daernare
Wat hare dus te weenne ware?
Ende si telde Torecke aldaer,
Dat hare ontwiest waren, vorwaer:
In Arturs hof .xxx. castele,
‘Die ic hadde te minen dele.
Mijn verlies es mi te hoge:
Artur ne hadde nie orloge
In stont hem te staden daerof.
Ic was gedaget driewaerf int hof:
Hets waer, in quam niet voren,
Hierbi hebbic min lant verloren.’
Torec seide desen wijsdoem
En hout nember goetman over roem.
Dit willic met u bedingen,
Ende, canic, oec te poente bringen.’
- ‘God lone u, here, deser word!
Ic blive u amie embermer vord.’
Dus kerde Torec met hare vorwaer,
Ende reet so lange oec daernaer,
Dat hi den coninc vant nadat
Te Tyntageel binnen der stat,
Daer hi hof bilt te dien male.
Torec beette ende ginc int sale,
Daer hi den coninc Arture vant.
Hi groette den coninc daer te hant,
Ende seide: ‘Here, bi mire trouwen,
Datmen ontwiest ere joncfrouwen,
Al ne quam si tharen dage niet,
Dat es selden igeren gesciet;
Ende die dit wiesde en seide niet wale.’
Doe seiden si alle in die sale
Dat si tfonnesse wiesden alsoe,
Ende dat oec bliven sal daertoe.
Doe seide Walewein, die riddere vri:
‘Dit vonnesse en treckic niet an mi,
Want in waser over niet.’
Torec Waleweine wel besiet
Ende vrachde doe wie hi ware?
- ‘Ic beent, Walewein,’ sprac hi daernare.
Doen sprac Torec: ‘Edel here,
U doget en argeret nembermere;
Gi sijt so goet ende so vermogen.
Ic segt oec dat si alle logen

[p. 171]

 

Die dit vonnesse gaven uut,

 

Want het was een dorper geluut.’

 

Sangrimor spranc verbolgen op daer

 

Ende eiste den coninc den camp daernaer.

25100

Die coninc seide: ‘En mach niet wesen,

 

Want gine sijt niet wel genesen

 

Van dat gi den camp vacht vortan.’

 

Doe scoten op wel hondert man,

 

Die alle den camp wilden nemen;

25105

Maer die coninc gavene daer enen,

 

Die stout wae ende oec coene:

 

Dat was Ywain, conins Uriens sone.

 

Die boet Torec den hanscoe:

 

Dien nam Torec haestelijc doe,

25110

Ende datmen den camp vechten soude

 

Sanderdages vroech also houde

 

Alsi op wel conden comen.

 

Nu heeft Walewein Torec genomen

 

Ende die joncfrouwe oec daer mede,

25115

Ende voretse in sine herberge ter stede;

 

Ende hi vrachde Torecke wie hi was?

 

Ende Torec seit hem saen na das.

 

Walewein kinde wel sinen vader.

 

Wat dat Torecke gebrac algader,

25120

Wapine, scilt ende oec spere

 

Dede hem Walewein geven, di here.

 

Des anderdages vroech betide

 

Sijn si beide comen te stride,

 

Harde wel gewapent ter cure.

25125

Menech riddere quam met Arture,

 

Die genen camp wilden scouwen.

 

Die coninginne quam daer met vele joncfrouwen

 

Om den camp te sine oec daer.

 

Nu sijn die heren comen daernaer

25130

In dat crijt ende hebben in hant

 

Die speren, ende quamen te samen gerant

 

Dattie speren tsticken braken

 

Ende die scilde oec moesten craken,

 

Ende die halsberge oec ter stont;

25135

Soe dat si beide waren gewont.

 

Ende elc reet anderen oec so naer,

 

Dat si hen onderhorten daer,

 

Ende dat beide die stoute gesellen

 

Gequetst sere ter eerden vellen.

25140

Maer Torec irst daer op spranc

 

Ende trac sijn swaerd eer iet lanc,

 

Ende quam daer tote Ywaine gegaen,

 

Die doe oec was opgestaen;

 

Maer vanden spere dat trinsoen

25145

Stac hem inden lichame doen:

 

Soe deet oec Torecke, dat verstaet.

 

Doe seide Torec: ‘Hoe soet gaet,

 

Wi moten dese trinsone eer

 

Ut trecken eer wi vechten meer.’

25150

Ywain seide: ‘Gi segt waer.’

 

Doe quam die joncfrouwe gelopen daer,

 

Daer Torec nu vore vacht:

 

- ‘Here, ic sal u uttrecken den scacht,

 

Want ic can ane wonden wale.’

25155

Torec seide do: ‘Scone smale,

 

Gaet ende trecket Ywaine irst ut.’

 

- ‘In does niet,’ seitsi overluut,

 

‘Want hi staet hier na min ere.’

 

Torec seide: ‘Ic bids u sere.’

25160

- ‘Ic doet node, dat secgic u,

 

Nochtan [sal ict] dor u doen nu.’

 

Doen ginc si tot Ywaine saen

 

Ende heeft hem trinsoen utgedaen

 

Ende verbonden sine wonde.

25165

Doen gincsi te Torec tier stonde

 

Ende trac hem tsine ut daernaer,

 

Ende verbantene saechte aldaer.

 

Doen gingen die eren vechten saen,

 

Ende slogen di scilde in menech spaen.

25170

Dus vochten si toter nonen nu.

 

Doe werd Ywain so moede, secgic u,

 

Dat hi nember conde geslaen.

 

Doe hiten Torec sitten gaen

 

Ende hem reste: hi soude mede

25175

Bi hem gaen sitten daer ter stede.

 

Dies wist hem Ywain groten danc.

 

Daerna weder eer iet lanc.

 

Stont Torec op ende Ywain mede,

 

Ende gingen weder vechten gerede.

25180

Doe sloech Ywain so grote slagen,

 

Dats hen allen wonderde diet sagen,

 

Want hi te voren onder was.

 

Dit tornede Torecke seker dor das,

 

Ende ginc Ywaine te seerre toe,

25185

Ende gaf hem int hoeft enen slach doe

 

Soe overgroet, sijt seker dan,

 

Dat hi nember gevechten can,

 

Soe sere bloetdi, sonder waen.

 

Doe quamer die conine toe gegaen

25190

Ende min her Walewein oec mede,

 

Ende baden Torec alle bede

 

Datmen des camps mi ontbere.

 

Torec seide: ‘In does niet, here,

 

Men geve der joncfrouwen weder haer lant.’

25195

Doe scout die conine quite te hant

 

Ende seide: ‘Al waest gewiset mi

 

Ic geeft haer weder, quite ende vri.’

 

Dus es di camp quite gescouden

 

Ende men heft Ywaine op gehouden

25200

Ende wech gevord om genesen.

 

Ende Torec nam orlof na desen

 

Anden coninc ende an die coninginne,

 

Die hem baden met soeten sinne

 

Dat hi te hove bleve tier stonde

25205

Ende worde geselle vander tavelronde:

 

Men soudene van gode wel versien.

 

Torec antwerde doe mettien:

 

‘Danc hebt, here ende vrouwe,

 

Ic moet varen met derre joncfrouwen.’

25210

Dus es hi gesceden nu van daer

 

Ende voer metter joncfrouwen wech daernaer,

 

Die nu werd int herte binnen

 

Gescoten sere met sire minnen,

 

Om die vromecheit dire an was.

25215

Si quamen in haer lant na das,

 

Daer si hem dede grote ere,

 

Ende pijnde hem te dienne sere,

 

Ende genassene oec tien stonden

 

Altemale van sinen wonden,

25220

Ende leide hem ane, dat secgic u,

 

Dat sine gerne name nu.

 

Maer Torec ne wilde haers niet.

 

Des had si rouwe ende verdriet.

 

Ende doen hi al genesen was

25225

Nam hi orlof oec nadas,

 

Ende si voer met seven ridders mede

 

Om hem den wech te wisen ter stede.

 

Doe deetse Torec keren weder.

 

Nu lecgic van hare die tale neder

25230

Ende sal van Torecke spreken nu,

 

Die reet allene, dat secgic u.