|
| |
| |
| |
Beklaagde Ontrou.
Och wat mocht ick gaan beginnen,
Dat ik dus mijn tijt vergeet,
‘t Heele jaar voor niet te minnen
‘k Ben gebooren tot myn leet.
Niet geloopen maar gevloogen,
Klem van sweet en stijf van kon,
In mijn hoop so snood’ bedrogen,
Dat sy eens mewaardig son,
Dat sy myner soud ontfarmen,
Mijn beklemmen in haar armen,
Myns gestrengen diensts ontslaan.
Maer ik kan haar niet bekooren
‘t Schynt sy heeft haar sin verswooren,
‘k Tobbel tegen stroom en ty.
| |
| |
| |
Van die Iuffr. en Monsr.
Ik soek wat deegs iets sonderling,
Een goet Godvreesend Iongeling.
Ik soek een Iomfer na myn sin,
Een heldre das, een stuyver min.
- - - - - - - -
Steenen weet-men door staag denken,
Weyg’ren noyt een vonkjen vier,
Harde mispels sijn te menken,
In de slag verhard dit dier.
Och wat valt ‘er al te leeren
Op den bodem van ‘t Heel-Al,
| |
| |
Niet ontschoot ‘er myn begeeren
Wat mogt ik oyt min gaan sayen
Daar ik nimmer mayen sou?
So veel blaagjens sien verwayen,
Seg men met genoeg myn trou?
Blonk ‘er niet geslaagen minne
Doen sy my in ‘t agterwout,
Niet gedwongen vry van sinnen,
Mynen kling was toebetrout.
Doense kreet met luyder stemme,
Constantine berg myn lijf,
Schokkevast wil my beklemmen
Hier verdienje wis een wyf.
Maar dit troutje vloog op blaatjes
Blaatjens gaven ‘t aen de wint,
‘t Syn maar afgeperste praatjes
Liefde die geen loonen vint.
| |
| |
| |
Van die Iuffr. en Monsr.
Loop droomert haal wat giest van wijn,
Myn hertjen lust een Capetyn.
‘t Is wat te seggen mysje maat,
Ik ben te jong, daar d’eer afgaat.
- - - - - - - -
Dogt ik dat die wan belofte,
Ik sulk maaksel heerschen sou,
Foey u doot gy onbeschofte,
Styve kaak al sonder trou.
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Van die Iuffr. en Monsr.
Speelnootjes syd ik lest een rys,
Wat u lust, my schort Dom’nees vleys:
Wist ik dat sy my hebben wou
Ik vlyde nog een maant op trou.
- - - - - - - -
Haestlyk had ik heen gevaaren,
In sijn balg maar och ik dogt,
Klare soud het trouwer klaaren,
‘t Had haar aard wel ondersogt.
Maar ik leer te laat met schande,
Dat sy was een eerloos vel,
| |
| |
Oorsaak van myn aartsche Hel,
Sy my minnen! blaauwe boonen!
‘k Sterv’ so sy ‘t ooyt had in ‘t sin,
Haar doortraptheyt sogt te troonen,
Ach wat lopt’er op het trouwen,
Nog so luwde vry myn leedt,
Hadse my niet aangehouwen,
Doen ik wod het end bescheet.
Doense syd jou ziele strooper,
Ongesien kan nog geschien,
Wort gy eens een overlooper
Eeuwig min ‘k geen Constantis.
Ia ik mag ‘er niet om denken,
Gooden loon myn Hylig regt,
Wilt my trouwer liefde schenken,
Sy beproev’ een rouwer knegt,
| |
| |
| |
Van die Iuffr. en Monsr.
Die ‘t minnevuur oyt heeft gevoelt,
Die spel hoe ‘t in myn lyf krioelt.
Sy gloeyt lyk als een krul in ‘t vier,
Strakx kryg ik wyn voor scharre bier.
- - - - - - - -
Dit laat dunkende spilvryster,
Die malloot, die leugensak,
Word’ het minnespoor so byster,
Nog gaat sy myn kuysheyt lasteren,
| |
| |
Dat’s de werelt eerst verbasteren
Eesels-schoften draagt dees’ spyt.
Vrou-mens sluypt in u gewisse,
Merkt eens u rampsaligheyt,
Vw’s gelijk mengt gy vergissen,
Al te heylig is ‘t gewisse
Dat g’er so vals tegenpleyt,
‘k Weet gy kunt wel menschen missen,
Maar geen God des eeuwigheyt.
Betert u van voor en achter.
Treurt om ‘t voor verbrodde werk,
In u na taak syt bedagter,
Raad u met syn woort en kerk.
Viel u (nog meer om beschreyen)
Dit hoognoodig een te suur,
‘t Heydendom sal u opteyen,
Niet te syn of trou met duur,
| |
| |
| |
Van die Iuffr. en Monsr.
Het is met my nog kinder-doen,
Wie vryd’, die vryd’ myn oude schoen.
Dan al te potrus dan te droog,
Wie ‘t mysje mient doek eerst haar oog.
- - - - - - - -
Hieuw natuur in steen en schorssen
Dit niet met een staale roe,
Dat u selfs niet lust te torssen,
Schoffelt dat u Broer niet toe.
Dat belooven sonder geven,
Eer schult laan als lossen is,
| |
| |
Smeekt den soenbaare wilje leeven,
Drieschaar om vergiffenis.
Ik, ik wil, en moet vergeven,
Lust my oyt ‘t genade lot,
Van ‘t hoog-regt verbid u leeven,
So is ‘t minste maar verbrod.
Daar wel, al te tape Claare,
Vat dit of ‘k u niet meer sag,
Dat ‘er vaak in nabedaaren,
Vytbarst bitter nageklag.
Meenig kopje moet nu pruylen,
Dat syn brokjen heeft verprat;
Mogt elk eens sijn deel verruylen,
Meenig schoper had wel wat.
‘k Kan myn togten hier nau teuglen,
Vaar wel al myn schoon besit,
‘k Moet myn sinnen buyten vleuglen,
‘t Guyl myn spaarpot voor een spit.
| |
| |
| |
Van die Iuffr. en Monsr.
De vryers eed is lyk een pluym,
Sy dokken schaars sy doeken ruym.
Ik ben goet Prins, een batsch Soldaat
Elk hert dat voor’s lants vrydom staat.
- - - - - - - -
Al myn voorraad sy Gods huys,
‘k Sal my wel met ‘t minst belyden
‘t Is dog myn beschooren kruys.
Bikt vry op myn beender-kluys,
| |
| |
‘k Kond myn lust hier nimmer vinden,
Vraagje waarom? ‘k was niet t’huys.
Daarmeed’ gaan ik sweeten, swoegen,
d’Een die my nog overschiet,
Scheppen in dit Boere liet.
|
|
Auteursrechtvrij
