|
| |
| |
| |
Eerryks veld-fleuit,
Speelende ter Bruilovt van den eerwaarden Bruidegom Sr. Philip Kolpaar,
En de deugdryke Bruid Juffr. Adriana de Beunje.
t'Saamen in den Egt getreeden op den 20. February. 1725.
WAt hoordmen, Wouter! Is'er we'er een Bruilovts-Feest
Op handen, dat het Volk zo vrolik is van geest?
De gantse Buurt, in stee van zig met 't Vee te moejen,
Doet niet als malle, en met de Boere Meiden stoejen.
Daar stoov'er daatelik een tegens gintse Hut,
Dat, was den Stulp niet door een gryzen Eik gestut,
En ondersteund geweest, gy moogt het vry gelooven,
Zy had, met Hut en al, eensklaks daar heen gestooven.
Wel Maagdeliev, ik zou 't wel mee halv denken, want,
'k Ben anders zulken vreugd, door 't Woud, en op het Land
Als heden niet gewoon. De Leeuwerkjes die zongen.
De Geitjes dartelde. De teere Lammers sprongen.
De Schaapjes huppelde. De Visjes wipten uit
De Land-rivier, die met haar Golvjes het geluid
| |
| |
Naabootste van een Halm. Maar zagt! 'k zie Eerryk koomen
Van gintsen heuvel, langs het scheersel van die boomen,
Die onze Land-kapel bemantelen: hy trat
Eerst lugtiger als nu. Laat ons (Hy komt uit Stat.)
Wat toeven, want ik weet, 't en zal hem niet verveelen,
Om ons het Stee-nieuws, zoo 't'er zyn mag, mee te deelen,
Rondborstig, ongeveinsd, na de oude land-manier.
Ei zit wat Maagdeliev, hy is zo daad'lik hier,
En houd u maar wat stil, ik zal hem zelvs aanspreeken
Zo zal geen tussen woord, het snoer der reden breeken.
Wel Eerryk, is de Mart gereezen, of gedaald?
Gereezen; want het Vee is rykelyk betaald.
Zo trouwens Melkert-buur my halver weg al zeide,
Terwyl ik beezig was, met 't Koppel, Stee te leide,
Dat wy op gisteren in onze Schaape-bogt
Uitteekende, het wier my ook al afgekogt:
Eer ik 't den Hoogen-dyk eens hadden afgedreeven,
Wier, zonder afding, my, myn vollen eis gegeeven.
Myn zoole en handen, door het dryven vry beklad,
Die reinigde ik in de Rhyn-rivier zo wat.
Maar ik had naauwelyks myn handen in het water
Gesteeke, of ik hoorde een zoet en zagt geklater.
Ik wist in 't eerst niet wat ik daar van denken zou.
'k Ontgav't my weder, en ik streek myn eene mou
Wat hooger op, om my wat minder te benatte,
En op myn kleed, al is 't een Land-py, niet te spatte.
Wanneer ik wederom, een aangenaam gesuis
In 't water hoorde, en met, zo kwam'er een gedruis.
Opborrr'le van de grond, het water wier geklooven,
| |
| |
Den Rhyn-vorst stak zyn hals en bei schouders booven.
Straks wier den Beek-monarch van al den water-stoet
Van't stroomryk Vorsten-hov, op 't plegtigste gegroet.
Den gantsen Adel was gedost met groene biezen,
En 't blonde hair gekranst, met wier, en mos, en liezen.
De kromme kinkhoorn wrong, met een verbaasd geluid,
Door zyn benaaude keel, niet als triumphen uit.
Den Rhyn-monarch omstuuwd van al de Water-rye,
Dreev zagjes na my toe, en lonkte van ter zye.
Eerwaarde Eerryk, sprak de groote Beek-vorst, wy
Erkenne, en onzen Raad benevens ons, dat gy
Met uwe Veld-fleuit ons zo menigmaal behaagd hebt,
Als gy de Vliet-throon van ons Godendom geschraagd hebt:
't Zy dat gy met uw Halm, of dungesneede Riet,
Ons Ryks-bewind verhiev, zo ver 't zyn water giet
Uit zyn befaamde kruik, of dat gy aan den oever,
Een Egt of Lyk-veers zong, dan blyer, en dan droever.
Wy eere u met een riet, getrokken uit de kroon
Van ons geheiligd hoofd, daar onze Water-goon
Ons hair mee cierde, als zy ons tot haar Vorst inwyde:
Gy zultse na de konst, en na uw mond wel snyde,
Om 't Egt-feest van de Bloem der Leidse Maagde in top
Te vyzelen. En met, zo hiel de Stroom-vorst op,
En dook voort, zonder meer een eenig woord te spreeken,
Met al zyn Adeldom, na haar verhoole kreeken.
Zo zult gy dan te Leyde, een Egt-feest wye gaan.
Wat dunkt u Maagdeliev, is 't nu wel mis geraan
Van ons? Gy spelden 't uit het Land en Buurvolks weelde,
En ik, om dat het Woud zo dertelde en speelde.
| |
| |
Dat 's waar. Maar Eerryk, hoor! Wat doet gy dan op 't Land,
Als gy een Huw'lyks-feest zult zegen-vieren? want,
Dat word in Stee verrigt.
Wel moet ik dan niet buiten
Op 't Land zyn, Maagdeliev! om stal en hut te sluiten?
Of woud gy dat ik maar in Stee bleev, en de Stal
O losse Knaapen liet, de Gryp-wolv ten geval?
Behalve dat, moet ik myn Herderinne haalen,
Die, als gy weet, haar stem, in 't ryzen, en in 't daalen
Zo tot haar wil heeft, dat zy altyd juist de maat
Van onzen Halm treft, ja ook wel te boven gaat.
Gezond, en vet, en bol, Vaar!
Als gy zoud konnen zien, wanneer wy de Egt van Kolpaar,
En Adriana (die het puik-schoon is van al
De Leidse Maagden) viere.
Om eens te hoore. Maar, ei lieve, zegme eens, kunje,
Haar Toenaam is De Bunje.
Ik weet wel. Melkert-buur heeft daar wel Room gebragt,
En ik wel Kerssen en Moerellen aan verkogt.
Zo gaat dan Kolpaar met zyn Adriana stryken,
| |
| |
En laat de Steedse Jeugd vast op haar neus ne'er kyken.
S'is, Wouter, (weet gy 't wel?) de Nigt van Roozelaar,
Dat wysd het weeze klaar,
Een lompen Boer zou 't uit haar trooni kunne gisse,
Dat rood als Roozen is. en blank gelyk Narsisse.
Uw Maagdeliev was in haar jongheit mee wel rood.
Maar die was al te rood, en veel te laag van schoot,
Maar deez' zo ryzig, dat't 'er niemant by kan haale,
Maar laat ons liever, eer wy van de weg af dwaale,
U danken, Eerryk, voor uw onderregting: want
Wy zyn geneegen, om u aan de Stee-rhyn-kant,
Met onze Maagdeliev, te komen hooren speelen.
Dat zal ons liev zyn, zo gy in die vreugd zult deelen.
Maar onze tyd verloopt, houd ons niet langer staan,
Het Riet is al gesneen, wy gaan, en vangen aan.
Gezegend Paar, den Band, die gy te saame op heede
Aan een bind, en met een, de lievde en de vreede,
Aan 't snoer der Godvrugt hegt, als gy uw Regterhand,
Elkaar voor 't Kanssel gav, ten blyk, en onderpand
Van 't ongeveinsde hert, dat langs het lyn der reede,
Voorneemens is den weg des leevens te betreede.
De lievde ga (zo lang uw leeven rekt.) u voor.
Drukt gy haar zoolen maar op 't regt-gebaande spoor.
Zo zal geen bitse nyd dien zegen overdwerssen,
| |
| |
Die uwen Egt-staat volgt, maar op haar tanden knerssen,
En zien 't, zy wil of niet, met holle oogen aan:
Geen nood, haar helsse lift kan hinderen, nog schaan.
Zo zal uw Egt-koets, als de Wilgen aan de Beeken,
Van God gezegend zyn, en wyd en zyd uitbreeken,
En uwer beider deugd, in groei, en volle kragt,
Nog bloeje tot in 't derde, en laater na-geslagt.
Den zegenryken God, verdubbel uw vermoogen,
Hy rek uw leevens draad, zo lang, tot dat uw oogen,
Door de ouderdom verzwakt, van uw gezegend Kroost,
Gesloote worde, tot u beider heul en troost.
En uw gezegend hoofd, met zilver-witte haaren
Gekroond, des leevens zat, in 't vraatig grav zal vaaren:
Dat dog, sint Evaas gift, en Adams wrange beet,
Door 't dood'lyk Tyd-sein, niet als van verslinden weet.
Niet droomende dat zy 't eens uit haar holle kaaken,
Die nooit verzaadigd zyn, we'er uit zal moeten braaken:
Als uw verreeze Vlees, ontbonden van de dood,
We'er adem haalen zal, in Vader Abraäms schoot.
En met de Geest gepaard, in 't wel-gelukkig Eeden,
Den Ryks-vorst die u heeft gezaligd, na zult treeden,
En met hem op zyn Throon zult heerssen, in een drom
Van een Geheiligd en Gezaligd Geestendom.
Dus eerden Eerryk 't Feest, tot aan den vroegen morgen,
Dat hy het Dag-werk voor zyn Knaapen moest bezorgen.
|
|
Auteursrechtvrij