Den koddigen opdisser. Deel 1

[p. 82]

De doode vreugt.

Stemme: Nova.

1. DOen Phoebus vertoogh,
En Sintias oogh
Aan 't hemels gebouw quam staan,
Nam ick in den sin, gedreven door min,
Naar een mooy meysje te gaan:
Stracx hoord' ick'er een
Die riep, soo het scheen,
Met bittere tegenheydt:
Ey doot, ey doot, ey doot mijn doch niet,
Ick heb mijn noch niet bereyd.

2. Dies 'k gaf mijn terstond,

Soo ras als ick kond,
Heel na by dit droevigh geklagh;

[p. 83]

 

Daar merckt' ick een paar,

 

Want 't maantje scheen klaar;

 

Ick naderde en ick sagh,

 

Een knecht en een meyt

 

Te samen geleyd,

 

En 't maagdeken riep vast beyd',

 

Ey doot, ey doot, ey doot mijn doch niet

 

Ick heb mijn noch niet bereyd.

 

3. Den Iongman (soo't scheen)

 

Was sterck van leen;

 

Dies vorderden hy den stryd;

 

Een knecht die verzaagt

 

Beminde noyt maaght

 

Sprack hy, en riep altijd;

 

Doen wierd' se wat flau,

 

Doch heeft even gauw

[p. 84]

 

Al hygende neergeseyt:

 

Ey doot, ey doot, ey doot mijn doch niet,

 

Want 'k heb mijn noch niet bereyd.

 

4. Dan 't quam op het laatst

 

Soo 't scheen over 't quaatst,

 

Het maagdeken wierd gans stil:

 

Den longhman gingh voort

 

Sy scheen wat bekoort,

 

Was 't niet een vreemde gril:

 

Doen riep sy noch eens,

 

Och 't is even eens

 

Of mijn zieltje van 't lichaam scheyd;

 

Kom doot, kom doot, komt doot mijn nu vry,

 

Tot sterven ben ick'er bereyd.

 

5. Neen seyd hy adieu,

 

Ick zweer dat ick u

[p. 85]

 

Niet dooden sal meer te nacht;

 

Dies stelt u te vreen,

 

Hier mee gaan ick heen:

 

Maar 't maagdeken riep zacht zacht,

 

Zyt gyder een man

 

Soo komt noch eens an

 

En toond u manhaftigheyd,

 

En doot, en doot, en doot mijn noch eens

 

Tot sterven ben ick'er bereyd.

Van Deyck.