Den koddigen opdisser. Deel 1

[p. 44]

Weder-min.

Voys: Liefjen ghy zijt ongenadigh.

1. LIefste ghy zijt mijn genadigh,
Kus ick eens u rooder mond,
Ghy weeroom kust myn gestadigh,
En dat maackt mijn ziel gesont:
Voel ick dan myn lusjes branden,
Om in uwe schoot te landen,
Soo blust ghy mijn minne-vlam
Die van u sijn oorsprongh nam.

2. Maar gy kent die soo niet blussen,

Of 't ontfonckt al weder aan;
Door u soet en vriendelick kussen
Houd ghy myn jonck hart gevaan:
Maar soo ick dan u lief moet derven,
Sal ick smeecken om mijn sterven;

[p. 45]

 

Want myn hart, en ziel, en min;

 

Heerst ghy schoone veld-Godin.

 

3. 't Heugt mijn dat ick door u loncken

 

d' Aldergrootste vreucht verkreegh,

 

En van 't kussen wierd soo droncken

 

Dat ick uyt u armen zeegh;

 

Doe zagh ick u rooder bloosen

 

Als de alderschoonste Roosen

 

Die in Venus lusthof staan,

 

En van Rijckdom zwanger gaan.

 

4. Ach hoe vaack laaght ghy gestrengelt

 

Met u beentjes om de mijn,

 

Daar mijn lust meer steets naar hengelt,

 

Hemel moet dat altyd zyn.

 

Liefste ghy zyt mijn getuygen,

 

Dat ick quam de Nectar zuygen

[p. 46]

 

Uyt u roo koorale mond,

 

'T geen myn zieltje heeft gewond.

 

5. Door het soet en lieflick woelen

 

In u blanck albaste schoot,

 

Deed ick u een vreucht gevoelen

 

Ach! een vreuchde alsoo groot;

 

Dat u lodderlicke oogen, In u voorhooft so vervlogen

 

Dat ick niet en zagh als 't scheel

 

Maar doen kreegh ick mee mijn deel.

 

6. 'K hoop de tijd weer haast sal komen

 

Dat de Nectar in u schoot

 

Sal van wellust overstroomen,

 

Door de vreuchde overgroot;

 

Dan sal ick vermoeyt van lusten

 

In u blancke armen rusten,

 

Tot dat ons een nieuwe lust

 

Wederom beneemt de rust.