|
| |
Op het Huwelijck Van den Heer Benedictus van Velsen En Juffrouw Sophia van Roorda.
O Gy die Velsens, van zijn' Woerden, schaedrijk scheyden
In allen voorval kont zoo konstelijk beleyden,
Dat noyt de Weereld weet een treurspel voortgebracht
Zoo kostelijk van elk, die'r acht op heeft, geacht;
O Hoofd, had ik uw hoofd: 'k soud' ryen rijk nu stuwen
Met 't stof van Velsens, aen zijn Roorda, heulrijk huwen.
Maer zoo veelvol een bol geen and're rompen raekt.
Mijn dorre dorpsche geest zijn' wanne wind slecht slaekt.
Uyt schraler schrijfpijp doch dringt deez', door't vingerteep'len
In 't nat swart, langs 't droog wit, 't Hoofd naer, als steert te weep'len,
Veel Velsen, Roorda richt mijn' stallelooze stijl,
En elk my tot gehoor geheng een' will'ge wijl.
In't 's winters waet'rig pleyn, daer koeweydrijkke plekken,
Ter Leeuwards rechter zijd, om Frieslands navel strekken;
| |
| |
Daer uyt 't saemvloeiend vocht de groove Grou noch grooft,
Van 't groot naer hem genaemd eylandig dorp gekloofd;
Staet staetlijk een gewest in 't west: daer om zich vlyen
Dikdubbel van geboomt veel' reyzigrechte ryen:
Wiens huys behuyst een' Maegd, de huysvrou huyst het huys:
Die puikschoon, fris, heusch, wijs, godsdienstig, zeedig, kuis,
Niet roemt noch roemen derf op 't lof 't welk konnen geeven
('k Roer hier maer manlijk oor) Va'er, Oomen, Broeders, Neeven
De roem en room van 't Land: 't welk z' oulings voorenstaen,
In Recht en Raedhuis, School en Kerk en Oorlogs baen:
Als Professoren, dier, nocht' in Philosophie,
De weereld we'ergae weet nocht' in Theologie:
Als Heeren van d' in hen volnoegde Grieteny:
Als d' Eerst in Steden, d' Eerst in's ganschen Lands Voogdy:
Als Opperstaten, die in hun gespan bevlyen
Een Hartogdom, Graefschappen twee, vier Heerlijkyen,
En wat er hier en daer, voorwaer niet kleens aenkleeft:
Ja daer de wijde Weer'ld ontsag voor heeft en beeft:
Maer dien, behalven d' eer die toevloeyt van haer' Magen,
Van zelv' heeft prijs genoeg, om daer op moed te dragen.
Dies liep de bloem der jeugd van liefd' haer blakend' aen:
Maar z' is een, noorder niet maer, Rooder rots in 't staen.
Z' aenboordden haer van hend en vergeleegen oorden:
Maer roerden noyt het hart van 't roosje van de Roorden.
Zelfs 's winters een groot heyr van vleugeldieren vind
Haer hof: hier noyt een' plaets, 't verdicht gevleugeld kind.
Doch endlijk, mits op aard' verand'ren alle dingen,
Velt Velsen deeze Vels: met fel noch snel bespringen;
Maer met eenmoedig lang aenhouden, dag en nacht:
Tot dat z', hard als een rots, wierd als een' roos zoo zacht.
En seeg, tot zijne zeeg, hem toe. Doch kreegh geen' breuken.
Beweeglijk en gedweeg, ja week vermurfd door 't meuken.
Gezeegend, naer uw' naem, toont, Velsen, u deez' daed,
Met kloekheyd, volle winst, en welgestelde staet.
Gaet d' handgauw Hannibal groot lof na, mits hy breeken
Aen trotse rotsen vond, door vuer daer op t' ontsteeken
En gieten bijtend' eêk, uw' kloekheyd meer betuigt:
't We'erbarstig gy niet breekt, maer willig tot u buygt,
| |
| |
Door 't vuer uit uwe borst, en d' eedik uit uw' oogen,
Dar van zijn' groote winst uw' Grootva'er Gerard boogen,
Wen de rotsrauwe Graef hy stoot en stort in 't graf;
Schoon 't aen zijn Broeder 't lijf, d' eer aen zijn Wijf niet gaf;
En zich, en all' die hem bestonden liet in 't lijden,
Door haet van 's Graven Volk versoenbaer t' geenen tijden,
Noch grooter is uw' winst: ja zonder schade groot:
Gy stort uw' harts Gravin ten leeven, niet ter doot,
Doet blijde zijn u zelf, all' d' uwe wel genoegen,
En van de zijd' uw's Bruids meer zuchts zich t' uwaerts voegen.
Uw' welgestelde staet ontstaet dan uit deez' echt:
Want schoon g' in uw persoon, in stams oud adel recht,
In Vader eer, noch Oom, 's Landts opperste Beampten,
In 't ander maegschap, en die zich daer aen verklampten,
Toont lichts genoeg; noch schept g' uit Roordaes wassenaer,
En die uit u, meer glants. Geluk doorluchtig paer.
Geluk doorluchtig paer, zoo onderling bejegend
In wederschijn, dat d' Een' is, zoo hy hiet, Gezeegend
Met Wijsheyd: d' Ander' ook zoo Wijs en Zeegenrijk.
O we'erga'elichten recht elkand'ren gadelijk!
'k Wensch dat geen rampdamp u in 't minst oyt mag beswalken,
Door overweldigen, verbrodden, noch verschalken.
Maer dat ge, schoon, na d' aerd der aerde, dik omringd
Van 't duister, met het licht uw's deugds te meerder blinkt.
Dat 't Vader licht op u tot zeegen zacht doe dalen
Zijn' alles voorspoeds mild en vergestrekte stralen.
Dat g' als de Zonne gloort. wen u, hier leevens sad,
Steeds heeft d' heellichte Zonn' en manelooze stad!
P. Geestdorp.
|
|
Auteursrechtvrij