Verhaal
‘Tante Mildred! Tante Mildred!’, riep Eddy rennend uit school. ‘Wat is er aan de hand, mi boi?’, riep tante Mildred geschrokken. ‘Tante Mildred, wat is milieu? Ik hoor die grote kinderen erover praten.’ ‘Mi boi, ga je eerst verkleden en na het eten over milieu praten’, zei tante Mildred. Na het eten vertelde tante Mildred een verhaaltje aan Eddy.
‘Er woonde eens een heel oude vrouw langs een sloot. Zij was mijn oma.
Oma leefde niet meer zo lang. Ze is op een dag dood gegaan. Iedereen huilde van verdriet, want ze gaf elke dag eten aan de vogels, de honden, de poezen en zelfs de vissen in de sloot. Ze was heel erg lief en netjes. Elke dag harkte ze het erf. Op het erf stonden vruchtbomen en mooie bloemen. Er waren daar zoveel vlinders. Toen ik nog klein was, rende ik achter de vlinders en speelde met de vissen in de sloot. Maar nu wonen er andere mensen in dat huis, want oma is er niet meer. Oma's huis en erf zijn helemaal veranderd. Ik zie geen bloemen meer. Ik zie op het erf autobanden, een oude ijskast en overal alleen maar gras. De vruchtbomen zitten vol met fowru doti, dus geen vruchten meer. De sloot zit vol met lege en verroeste blikjes, resten etenswaren, lege petflessen en plastic-zakken.’ Eddy luistert met open mond. ‘Hoe zijn deze mensen zo slordig?’, vraagt Eddy. ‘Nou,’ vertelt tante Mildred verder, ‘ze hebben nooit geleerd dat het heel ongezond is voor de omgeving.