Kinderen voor kinderen

[p. 14]

[p. 15]

Naam: Charleen Domaso

School: Renckewitzschool

De schone straat

Een schoon milieu is erg belangrijk voor de mensheid.

In een schoon milieu krijg je gezonde mensen. En dat hebben we nodig in dit land. Gezonde mensen. Maar niets komt zomaar uit de hemel vallen, als je er niet voor werkt. Om gezond te zijn moet je op de eerste plaats bij jezelf beginnen. Je omgeving schoon houden en gezonde voeding gebruiken.

Ik woonde samen met mijn lieve ouders in een heel leuke buurt. Een straat waar iedereen hun huis en omgeving onderhielden. Het was een lust om daar te wonen. Wij waren een grote familie. Een ieder lette op elkaars huis.

's Middags speelde alle kinderen van de buurt met elkaar, terwijl de ouderen

[p. 16]

op ons letten. Het was fantastisch. Elke week nam een andere ouder op zich om de zwakke kinderen in de buurt met hun huiswerk te helpen.

Maar helaas, we moesten verhuizen, want de huisbaas maakte het te bont met de huur. Bijna elke maand kwam hij de huur verhogen en nog erbij in euro's. Hij schreeuwde iedere keer als hij kwam: ‘Gaan jullie eruit als jullie niet meer kunnen betalen. Donderen jullie op. Het is mijn huis.’ Mijn ouders verdienen geen euro's in dit land. Mijn ouders hadden voor dit mooi land gekozen, evengoed konden ze in Nederland blijven. Dit geklaag konden wij niet meer verdragen en papa besloot om te verhuizen. Overeenkomsten en contracten telden niet mee. Als je een beetje geld heb, kan je en mag je alles in dit land doen. Dus aan onze mooie omgeving kwam er een einde. We moesten verhuizen. Ik heb dagen moeten huilen. Ik zou de nette buurt missen. Mijn vrienden zou ik niet meer zien, want ik moest naar een ander school. Uiteindelijk verhuisden we ergens achter Beni's Park. Toen ik het huis zag schreeuwde ik: ‘Wat ....... Is dit een huis? Is dit een buurt? Hoe durven mensen zulke huizen te verhuren? Ik ga niet hier blijven, ik kan niet.’ Mijn vader zei: ‘Wel mijn kind we hebben geen keus. Voorlopig moeten we toch erin, totdat we onze eigen nestje kunnen bouwen. Laten we beginnen met de handen uit de mouwen te steken.’ En zo maakten we van het huis een klein paleisje. Na het huis kwam het erf aan de beurt. Er werden bloemen geplant. Bedden gemaakt voor groenten, een klein kippenhok en een duiventil. Later kwamen de berm de straat en de riolering aan de beurt. Wij waren het vierde huis van de straat en vanaf de hoek werden alle kuilen aangepakt. Papa, mama en ik pakten een schop en maakten kleine riooltjes voor de afwatering. De mensen in de buurt keken ons met grote ogen aan en dachten dat wij

[p. 17]

gek waren. Eentje schreeuwde voor ons: ‘Oenoe law mek lanti krimeng!

‘Maar natuurlijk zijn wij niet gewend om op anderen te wachten dus riepen we: ‘We helpen Lanti!’ Het is toch goed om anderen te helpen. En we gingen door.

Op een avond zaten mijn ouders naar televisie te kijken en ik zat rustig in mijn kamer te studeren. Ik hoorde gerommel in de keuken en dacht dat mama misschien bezig was een broodje te halen. Ik deed de deur open en begon gelijk te gillen: ‘Wauuwau wau wau!’ Mijn ouders renden naar de keuken. Wat een tafereel.

Zoveel ratten en kakkerlakken. Het leek alsof die ratten en kakkerlakken lekker aan tafel zaten. Ze waren zo vrijpostig, want ze deden alsof wij niet bestonden. Waar komen ze vandaan? We hebben alles zo goed schoongemaakt? De volgende dag bespoot papa het heel huis en erf en liet gaas plaatsen voor alle ramen.

Zo waren we een beetje bevrijd van die vieze dieren. Op een dag toen de buren niet thuis waren, piepte ik door een gat op hun erf. Wel als ik niet zo sterk was, was ik zeker flauw gevallen. Bergen vuil rommel en nogmaals rommel.

Je kon alles daar vinden: oude kleren, schoenen, plastic voorwerpen, flessen, van alles en nog wat. Het leek op een vuilnisbelt. We hadden nog niet echt kennis gemaakt met de buren, dus was dit een heel mooi moment om de buren voor een kennismakingsbezoek uit te nodigen. Er werd over ditjes en datjes gesproken, wat gegeten en gedronken. De buren vonden ons huis en omgeving zo mooi en netjes.

En dit was het moment waarop mijn ouders hadden gewacht. “Ach buren, het is heel

[p. 18]

normaal een schoon huis en erf te hebben, het kost echt geen geld.

Je moet gewoonweg elke dag een beetje werken, dat is ook heel goed voor je gezondheid. Buren, weet je dat jullie omgeving ook zo mooi kan worden?

Weet je wat, we zullen jullie helpen.” En zo gebeurde het dat zonder ruzie wij de eerste buren zover kregen hun huis en erf schoon te maken. Nu stonden wij sterk, want 3 families samen begonnen de hele buurt te mobiliseren. En ja hoor, al gauw werden alle 15 erven in de straat schoongemaakt.

Er werden bloemen geplant. De bermen werden schoongemaakt en de riolen werden opgehaald. De straat werd beetje bij beetje door ons zelf betegeld. En ja hoor, zonder hulp van de regering op wie wij meestal wachten, hebben we een heel mooie straat en omgeving kunnen maken. We gaven de straat een naam: DE SCHONE STRAAT.

Zo jongens, meisjes, dames en heren, zo zie je dat waar een wil is, er een weg is. Zonder ruzie, zonder problemen en met behulp van de buurtbewoners hebben wij vandaag een heel prachtige omgeving. Ik hoop dat er heel veel mensen ons voorbeeld zullen volgen en van Suriname een toeristvriendelijk land maken, waarop wij allen trots zullen zijn.

Dank u wel.