Jan Campert-stichting Jaarboek 2011

[p. 121]

Bart Chabot
Hoe Remco Campert honderdtachtig werd

midden in een zonnige zondagmiddag
haalde ik remco op van huis:
we moesten op de foto
en zouden in de loop van de dag
worden vereeuwigd
er dreigde een tournee, samen met jan mulder
het land diende opnieuw veroverd,
voor de zoveelste keer-
de dichter droeg geen jas

remco stapte in
en trok de deur dicht-
nu zat-ie in de auto
en extra voorzichtig laveerde ik
remco's straat uit:
de dichter mocht niets overkomen
en moest aan het einde van de dag heelhuids
worden thuisgebracht

de studio bevond zich in een steeg,
hartje jordaan,
waar het verboden was te parkeren
op de gracht kon dat wel:
ik stopte ver van de grachtrand af
remco stapte uit
zonder te water te raken
en ging op de hoek staan wachten
tot ik mijn wagen had weggezet-
dat duurde even;
zo goed achteruit insteken kan ik niet

hoewel de zon scheen
was het tamelijk guur
om niet te zeggen: bitter koud als je,

[p. 122]

 

zoals remco, op straat te wachten stond

 

zonder veel beschutting

 

toch deerde de kilte remco niet

 

 

 

zoals de dichter stond te wachten

 

had-ie wat weg van een standbeeld;

 

een beeld dat ademde

 

en waarin het bloed kroop waar het gaan

 

en niet gaan kon-

 

ook had remco iets van een oude eik:

 

onomzaagbaar

 

ja, remco was nu een man van alle tijden

 

 

 

toen zag ik, op gindse brug,

 

een gestalte staan-

 

het was de dood die zijn ronde deed

 

hij keek naar remco

 

of eigenlijk: naar remco's rug

 

(remco keek naar mijn auto

 

en zag hém niet)

 

moest ik ingrijpen of niet?

 

ik lustte hem rauw, de dood

 

 

 

maar die moeite bleef me bespaard

 

want de dood keek weliswaar even onze kant op

 

(zou hij het wagen

 

één vinger uit te steken?)

 

maar liep toen door

 

en verdween achter de huizenrij

 

in een doorgaande straat-

 

voortaan lag de weg voor remco open

 

 

 

het was een wijs besluit, doorlopen

 

een heel wijs besluit-

 

 

 

want van remco blijf je af