Jan Heldengeest als soldaat

[p. 1]

[Jan Heldengeest als soldaat]

Jan Heldengeest, een jong soldaat,
Krijgt van zijn vader goeden raad;
Zijn moeder, vol zorgvuldigheid,
Zorgt dat hij niet aan honger lijdt.

[p. 3]

 

 

Wat, arme jongen! moet gij in 't vuur?

 

't Begin toch valt u al zoo zuur;

 

Terwijl gij dapper voorwaarts stapt,

 

Wordt gij reeds op uw hiel getrapt.

[p. 5]

 

 

Wat zal Jan nu te beurt gaan vallen?

 

Van alle kant hoort hij de kogels knallen;

 

Zijn ketel is het mikpunt van 't geweld,

 

Dat wordt U hier ten toon gesteld.

[p. 6]

 

 

Jan had het leven haast verloren:

 

Daar kwam een man hem 't lijf doorboren;

 

Maar, o geluk! Wees niet vervaard,

 

Een kogel werpt hem neer ter aard!

[p. 7]

 

 

Aanschouwt met welk een vuur en moed

 

Jan hier zijn wraakzucht gelden doet:

 

Schako en ransel moeten 't lijden,

 

Wil hij zich van dat volk bevrijden.

[p. 8]

 

 

Een goed soldaat weet niet van wijken;

 

Den vijand stoutweg aan te kijken,

 

Te staan, ja, als een muur zoo vast,

 

Dit is 't, wat aan een krijgsman past.

[p. 10]

 

 

Jan staat op t punt zijn tegenman

 

Hier met zijn sabel te doorboren;

 

Hij vraagt niet of hij mag en kan:

 

Den vijand heeft den slag verloren.

[p. 12]

 

 

Zulk een leven staat hem niet aan;

 

Druipnat, zooals g' op 't plaatje ziet,

 

Denkt hij slechts aan naar huis te gaan,

 

De oorlog toch bevalt hem niet.