Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 1825

IV.

Het voorstel, door een der Leden aan de Maandelijksche Vergadering ingeleverd, en door dezelve overgenomen, thans in deliberatie gebragt zijnde, wordt door de Vergadering aangenomen. Hetzelve luidde aldus:

‘Hoezeer de verwantschap tusschen de onderscheidene tongvallen van den Germaanschen taalstam met het Sanscrit en het Parsi thans als genoegzaam bewezen kan worden beschouwd, heeft zich echter tot nog toe niemand verledigd, om uit deze waarheid een wezenlijk nut af te leiden, en de belangrijke gevolgtrekkingen aan te toonen, die daaruit, zoo wel voor den grammatischen bouw, als voor de woord-afleiding der Germaansche tongvallen, als van zelf voortvloeijen. De

[p. 69]

Maatschappij, aan de eene zijde het nut en het gewigt, aan de andere de moeijelijkheid en uitgebreidheid van dit vergelijkend onderzoek der dialecten beseffende, schrijft bij dezen voor eenen onbepaalden tijd de navolgende prijsvraag ter beantwoording uit:

‘Men verlangt eene naauwkeurige, en tot in de bijzonderheden voortgezette vergelijking, der grammaticale vormen van de Germaansche tongvallen, en bovenal van het Nederduitsch, met die van het Sanscrit en Parsi. Deze vergelijking behoort verzeld te zijn van, en nader gestaafd te worden door eene uitgebreide Woordenlijst, waarin de overeenstemming van een aanmerkelijk gedeelte van den spraakvoorraad der Germaansche dialecten met woorden uit het Sanscrit en Parsi wordt aangetoond, en verder nuttige wenken tot verbetering en opheldering der woord-afleiding gegeven worden. - Onder Germaansche tongvallen verstaat de Maatschappij de thans gebruikelijke tongvallen van den Germaanschen taalstam, met name het Engelsch, Hoog- en Nederduitsch, Deensch en Zweedsch, zonder daarom, of de oude

[p. 70]

talen van het Noorden, of zelfs Grieksch of Latijn van dit onderzoek uit te sluiten.’