De Huisvriend. Jaargang 1891


Ook een slachtoffer der liefde. 1 Er was eens een kaboutertje, Klein ventje, lang van baard, Een lustig baasje, een stoutertje, Maar... erg verliefd van aard. Hij kwijnde weg in minnesmart, En schaars verliep een nacht, Dat hij de dame van zijn hart Geen serenade bracht.
2 Hij tokkelde dan smachtend zoet De teêrbesnaarde luit En stortte 't overkropt gemoed In droeve zuchten uit. Helaas, de wreede blijft voor 't lied Des minnaars koud als steen. Een voetval zelfs vermurwt haar niet, Geen tranen of gebeên.
3 Ten leste - o rampspoed, nooit aanschouwd! (Een ondier gaf den stoot) Daar drukt als de afgod Jaggernaut Zij haar aanbidder dood! Dies zij een traan van stillen rouw Op 't droevig lijk geplengd: Het toont ons waartoe liefde en trouw Een minnend harte brengt. Arthur.