Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 23]

Weg
door Revka Bijl

Je ging maar niet weg. Eerst zou je zaterdag vertrekken, maar dat was ongezellig, dus werd het zondag. Middag, maar toen bleek het de dag van ons laatste etentje samen, dus werd het zondagavond. Ik kookte en deed de boodschappen die we samen zouden doen. Maar jij had te veel werk en was bovendien ziek. Ziek, nou ja ziek - zo noemde jij elke verkoudheid, en het betekende vooral veel gekerm en onwaarschijnlijke cocktails van paracetamol en aanverwante rotzooi in de hoop dat het snel over zou gaan. In bed lag je te klagen en te kreunen, je eigen naam vooral. Je snoot je neus in een keukenrol. Die hield je tegen je aangeklemd als een teddybeer. De vol gesnoten velletjes keukenrol lagen overal.

Ik vroeg wat je wilde eten en jij zei iets met soja. Je bedoelde tofu gemarineerd in sojasaus. Ik verbeterde je nooit, want ik wist precies wat je bedoelde. Ik kocht het eten, de tofu gemarineerd in sojasaus, de paksoi en de mie en kookte voor je. Je zei dat je nog nooit eerder paksoi had gegeten, wat me verbaasde omdat ik al anderhalf jaar voor je kookte.

De tofu gemarineerd in sojasaus was lekker maar de knoop in onze magen maakte ons kleine eters. Je zou gaan. Maar na het eten besloot je toch te blijven. Je was immers ziek. Zo ziek.

Ik ging naar bed om te huilen. Jij ging naar bed om beter te worden. Ik kon je wel slaan in die blauwe pyjama van je.

Maandag moest ik werken om een uur. Ik vroeg je om vooral vroeg te vertrekken of juist laat, maar niet net als ik rond enen. Je begon je spullen te pakken. Wilde de foto's van onze reis op je externe harde schijf zetten, maar mijn computer herkende jouw schijf niet. Onze computers hadden partij gekozen.

‘Het is maar tijdelijk,’ zeiden we met een onzekere lach. ‘Het is het beste wat we kunnen doen,’ zeiden we daarna. We zeiden het allebei. Lachten weer een beetje.

Jij was langzaam, zoals altijd. Ditmaal met inpakken. Ik zat aan de eettafel naar mijn beeldscherm te staren en probeerde te besluiten of ik een abonnement op een tijdschrift zou bestellen.

Het werd twaalf uur. Je was er nog steeds. Ik smeerde nog wat boterhammen en bood jou er geen aan. Ik had je al twee boterhammen gegeven bij het opstaan en vond dat je weg moest zijn voor de lunch. Nu was je er nog, maar je zou in elk geval vertrekken voor je eigen lunch. Tenzij je zelf brood zou smeren maar dat was een zeldzaamheid. Zeker op een dag als deze, of beter: deze dag, want ze waren er niet eerder geweest, dagen als deze. Op een dag als deze zou die zeldzaamheid niet voorkomen.

Het werd half een. Je moeder belde hoe laat ze je kon ophalen van het station. De druk in mijn maag en op mijn middenrif werd steeds erger. Ik moest de neiging tot kokhalzen onderdrukken. Je mobiel ging opnieuw en ik ergerde me er

[p. 24]

weer aan hoe luid je praatte aan de telefoon. Zo luid dat ik mijn eigen gedachten niet meer kon horen, maar het zou oneerlijk zijn te beweren dat het in stilte wel zou zijn gelukt die te ordenen.

Ik keek naar buiten, naar de gracht. Ik keek naar binnen, om me heen. Het huis was een verzameling stapels papier geworden. Mijn papier vooral, stapels schuldgevoel, allemaal artikelen die ik zou moeten lezen en begrijpen en wat nog meer nodig was voor de studie die zich ergens ver weg afspeelde.

‘Hier heb je d'r,’ zei je ineens. Je gaf de telefoon, het was niet je moeder maar je broer. Je lieve held van een broer. Ik wilde niet praten met lieve mensen. Ik wilde me ergeren aan je getreuzel, aan je harde stem, aan je gehoest, aan je troep.

Je broer sprak en na twee woorden huilde ik. Eerst zacht, toen met snikken. Het was huilen met van die tranen die dunner zijn dan water, warm en zout. Ik gaf de telefoon aan je terug en ging op zoek naar die verdomde keukenrol. Ik veegde de mascara van mijn wangen en snoot mijn neus.

‘Hoe zie ik eruit?’ vroeg ik. Je zei dat ik mijn gezicht moest wassen met koud water en mijn make-up opnieuw moest doen.

Het was tien over half een. Ik moest over tien minuten weg en jij trok je jas aan. Je vertrek gierde door mijn lijf, ik probeerde me aan mezelf vast te houden door mijn armen over elkaar te doen en in mijn buik te duwen. Het hielp niet.

‘Ik zal je broer zo even een smsje sturen om sorry te zeggen dat ik zo vreemd was aan de telefoon,’ zei ik. Je knikte.

We gaven elkaar een kus op de mond met de ogen open, want nu, nu, nu was ons laatste moment. Je draaide je om, pakte je tassen en ik sloot de deur achter je.

Ik had nog zeven minuten voor ik moest gaan. Ik liep naar het bed en schreeuwde in jouw kussen. Maar terwijl ik het deed, besefte ik hoe pathetisch het was en halverwege mijn tweede uithaal hield ik er al mee op. Ik voelde me betrapt op mijn stomheid en keek om me heen. Er was niemand. Alleen stond op het kussen de afdruk van mijn ogen, de laatste beetjes mascara bleven daar achter.

Nu was het echt tijd om me toonbaar te maken voor de buitenwereld. Bij de eerste plens koud water in mijn gezicht hoorde ik de deur. Je stond weer in de kamer.

‘Ik zet het afval nog even buiten,’ zei je.

Jezus, was je nu onwaarschijnlijk lief of een vuile sadist? Ik hield de bak tegen toen je de zak eruit haalde en leegde daarna het emmertje uit de badkamer, zoals altijd. Met de vuilniszak vertrok je weer. Nu echt. Mijn gezicht was smal en bleek met roodgezwollen ogen, zag ik in de spiegel. Er was niks aan te doen. Ik trok mijn jas aan, greep mijn tas, sloot de deur en pakte mijn fiets.

De lucht was koud en mijn wangen tintelden na al dat zout. De zon scheen waterig over de grachten. De wereld, dacht ik. De wereld is veel groter dan dit.