Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 48]

ze had het over groen
Antoine de Kom

de bladeren het gras waarin ze lag
en over het geluid dat haar met zachte stem
dicht was genaderd.
kijk zei de stem treinen zijn er
en een spoorlijn voor wie moe is
van de lange hoge gangen zonder einde
de banken langs de wanden waar je wacht.
en als je goed kijkt zei de stem
dan raast de trein ook 's morgens door de zaal en niemand
wordt geraakt nee niets. ja zei de stem: treinen zijn lief en zacht
en zelfs behaard een zachte vacht en armen
die je dragen bijvoorbeeld naar het warme gras?

toen stond ze op. ze hield me vast.
je neemt zei ze je neemt toch wel
de weg waar de trein niet komen kan?

zij was er niet meer bij toen mannen en vrouwen
jaren geleden uit de paviljoenen
achter de duinen zijn vertrokken naar de grote stad.
de stad die je opneemt met klaarlichte woorden
en waar de daken zijn bekleed met gras de straten gestoffeerd
naar de meren leiden waarlangs dames en heren
flaneren in het zonnetje. als hun hoofden vol
en zwaar mochten raken of hun geest het niet meer houden kan
dan zorgen wij dat treinen hun spoor niet verlaten
dat ons geliefde gras gras is en die rare stem van zonet
verjagen we als nare slang.

[p. 49]

je bent het meisje met de glazen vis

de gele vis die heel graag vis wou zijn
het kleine meisje ben je met de grijze beer
die altijd naast je op de boeken bij je bed
je blijft het meisje met de stenen kat
die overal iets van te zeggen had
en met ons ben je ook het boek
van nooit meer samen zoals toen.

je ligt zo naar. wij kunnen bijna niet meer staan
we ademen je na als jij niet meer en langer
dan je kon dat kan toch wel?
wie was het die vertelde dat leven
toch misschien geen sterven is? of dat we
zoekend naar je brekende woorden
wel vergeten moesten
wat je zei of zou of toch nog heel erg wou:
misschien gewoon met ons aan het ontbijt.

straks tillen ze je weg. jij? weggetild? we weigeren.
je blijft. vanavond in het donker zijn we samen
ook al is het de verkeerde trein. we weten wel
dat dit het foute perron is.
dat je hiervandaan niet terug kan keren. we zijn al ingestapt.
nu deint de deinende wagon. hij lijkt wel stil te staan.
en in de spiegel van het raam is het te zien: er fietst een meisje
met ons mee. ze fietst zo fijn en ver en vrij ze glimlacht wat
omdat ze zo bij ons?