Meer dan uw ombudsman
Daan Schrijvers
episode 22 - Waarin Daan Schrijvers tot zijn verbazing het middelpunt blijkt van zijn eigen afscheidsfeest
Ik kom zo gaandeweg tot 't einde. Goddank Daan, zal hier of daar iemand zeggen. Och, ik wist vooruit dat 't op niet veel zou uitlopen. Waar loopt tegenwoordig het leven van een journalist pur sang op uit? In mijn jongenstijd heb ik vaak genoeg gewenst dat er nu eindelijk eens iets zou gebeuren. Maar er gebeurde nooit iets.
Alleen Mister Apax weet waar de boel op uitloopt. Hij zit flink in de duiten, komt uit Engeland en kranten leest hij niet. Hij zegt een boel dingen die erg waar zijn, en als je denkt: ‘Nou wordt 't interessant. What's next,’ dan gaat-ie niet verder.
Op een middag sprak-ie heel veel over saneren, en desinvesteren. Ik luisterde maar naar 'm, en zei: ‘'t Is toch mooi dat je alles zo zeker weten kunt.’ Hij ging daar direct op in, en ik kon in een half uur niet meer aan 't woord komen. En dat was heel geruststellend voor iemand die zijn hele leven lang te doen heeft wat een ander 'm commandeert, zonder dat-ie er zelf veel van snapt en voortdurend wordt gesnauwd en altijd afhaalpizza moet eten en in een vrijgezellenflat aan de rand van de Randstad woont.
En Walter?
Ook Walter heeft 't tegen die ‘godverdomde dingen’ afgelegd. Die dingen die geschreven wilden wezen en als je dan dacht: ‘dan moet 't ook maar gebeuren’, dan wilden ze weer niet. Hij begon wat opgang te maken, als eminent erelid van het Hoogheemraadschap der Hoofdredacteuren, toen de strijd al op 't einde liep. Niet Walter noch ikzelve trok nog aan enig touwtje, alle troeven staken nu uit de mouw van Mister Apax. En wij hingen hier, bij Leonardo, zonder geld, zonder hoop en zonder toekomst aan de rand van de crux van ons bestaan, ik bedoel natuurlijk aan de toog van de Railroad Bar.
‘À propos, Daan, eigenlijk is het nu feest,’ sprak Walter op een toon die nog een laatste restje hoofdredactioneel gezag verried, terwijl hij uitgeblust met zijn worstenvingers een rondje voor de hele zaak bestelde. Dat zou hem de kop niet kosten, wist hij, want het was angstig stil geworden in de Railroad Bar. De anderen hadden uren geleden al het hazenpad gekozen, maar wij als de twee laatste voorvechters van het vrije woord wisten van geen wijken. Oog in oog met deze getroebleerde tijden zochten wij beschutting bij elkaar.
‘Feest, Walter? Zijn we niet eerder gaandeweg tot 't einde gekomen?’ vroeg ik half-afwezig, terwijl mijn betere helft zich boog over de zojuist uitgeserveerde Waikiki Winker.
‘Welzeker, Daan! Feest!’ klonk het iets te opgewekt, terwijl hij op zijn zakcalculator wees. ‘Proficiat, oude vriend!’
Nog voordat ik mijn gedachtetrein had gerangeerd, rolde een levensgrote taart de Railroad Bar binnen. Erop stonden ontelbaar veel kaarsjes, het leken er wel zevenhonderd. Krulletters in chocolade glimlachten mij toe: ‘Voor Daan. Adres: Perron 6.’
Even was ik stil. Leonardo toverde de Girl from Ipanema uit de jukebox, en plots trok er een warme golfstroom over mijn ruggengraat, een golfstroom die ik dit millennium nog niet eerder had gevoeld. Hier, in de Railroad Bar, was het beter dan thuis!
Tall and tan and young and lovely
The girl from Ipanema goes walking
And when she passes, each one she passes goes...
Euhhhh... pompompom...
Juist toen ik de taart wilde bewonderen, spatte die uiteen en benamen vette klonten slagroom mij het zicht op de ongezouten werkelijkheid. Wel kon ik een damesstem triomfantelijk horen kirren: ‘Ta-ta!’
Nadat ik mijn bril had schoongepoetst meende ik een schaars geklede juffrouw te herkennen. Zij was... zij was... helemaal niet de Girl from Ipanema. Zij was... De Columniste Met Het Rode Haar!
‘Dag Daantje,’ knipoogde ze. In haar linkerhand hield ze een beker, en terwijl het duidelijk was dat zij mij haatte, sprak ze plechtig: ‘Gefeliciteerd, Daan. Reuze leuk dat ik je de zilveren Beria-Bokaal mag overhandigen. Wij, als Raad van Columnisten, zoals benoemd door het Hoogheemraadschap der Hoofdredacteuren, zijn er maar wat trots op dat jij de 700 episodes hebt vol gemaakt. Maar net als Mister Apax vinden wij het nu welletjes.’
‘Eeuhhh... waarom moet ik nu al stoppen met mijn kostelijke episodes? Het zijn er nog lang geen zevenhonderd!’ probeerde ik bij de feiten te blijven. Maar terwijl hij een roedel flessen Fameuze Korhoen in zijn binnenzak propte, lalde Walter: ‘Is dat een bezwaar?’ (wordt dit nog wel vervolgd?)
Helpt Daan aan de 700 episodes! Daanschrijvers@hotmail.com
Auteursrechtelijk beschermd