Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 22]

Zundert, bedankt!
door Wanda Bommer

Ik heb een tijd gedacht dat ik liever met een live band wilde toeren dan moederziel alleen met een tapeje het land door te schnabbelen. Natuurlijk speel ik liever voor muziekliefhebbers dan voor dronken malloten in een disco. En natuurlijk wil ik liever een verwarmde kleedkamer met lampjes om de spiegel en een tourmanager die de gesprekken met die klojo's van de organisatie voor zijn rekening neemt. Paradiso of Peters Party Place. Klinkt als een makkelijke keuze. Maar, shit man, ik heb genoeg gezien om te weten dat het met al die ego's in een band ook niet altijd rozengeur en maneschijn is. Als ze al niet voortdurend aan de dope zijn, worden ze vroeg of laat toch allemaal jaloers op de zanger. Je staat als frontman of je wilt of niet meer in de spotlights dan, pak 'm beet, de drummer. En je krijgt ook meer meiden dan de rest. En meer royalties. Ik moet er sowieso niet meer aan denken dat ik de royalties zou moeten delen met andere muzikanten, die elke avond dronken zijn. Om over die gasten van zo'n hele crew, die er ook van willen eten, nog maar te zwijgen. Nee hoor, dat heb ik wel gehad, mij niet meer gezien. Dan liever solo. Dan liever alleen.

Ze roepen mijn naam. De stemming zit er goed in. Lekker, ze hebben hier een lichtman die het nog leuk vindt om een beetje te knipperen. Goed zo jongen, maak de mensen gek. Minidisk starten. De eerste akkoorden en hup... die armen de lucht in. Net trekpoppen. Fantastisch. Ik schat dat het zeven stappen is tot middenvoor op het podium. Nou ja, podium, denk om dat afstapje daar. Eén, twee... nu. Gillen maar, dames! Net een warm bad. Ik zeg altijd: hier kan geen therapie tegenop. Kijk, meteen raak: vrouwelijk schoon op de voorste rij.

‘Goedenavond Zundert!’

Precies op tijd. Keurig Joost, keurig. Stem zit goed. Dit wordt een topavond. Leuk mokkeltje daar. Mooi smoeltje. En die ogen. Daar ga ik straks mijn ballad voor zingen.

Sodeju! Wat was dat? Ik mis een stukje! Het klopt niet. Hier weer invallen dan. Klotedisk. Zullen ze het gemerkt hebben? Welnee. Die idioten merken niks. Al ga ik het smurfenlied zingen. Al valt de bom, hier in Zundert merken ze nooit iets. Tijd voor wat publieksparticipatie.

‘En nou jullie!’

Waar is ze nu? Oh daar, gelukkig. Hoort die gozer erbij? Nee toch? Blijf met je poten van - juist ja. Oh wacht, hij is met die donkere. Shit, man, die is hier alleen. Ze kijkt me aan alsof ik haar al ken. Dat is kat in het bakkie.

‘Ik wil die handjes zien!’

Verdomme, weer mis! Ik flikker dat ding straks gelijk in de prullenbak. Ik sta hier voor joker. Heeft zij het gehoord? Ze kijkt zo - nee, natuurlijk niet. Ik moet me niet aanstellen. Niemand hoort hier wat. Die lange uithaal nog en dan ben ik verlost van deze kwelling. Ja hoor, een kraakje in mijn stem. Daar kon je op wachten. Wat een zooitje.

‘Zundert bedankt!’

Fuck, wat duurt het lang. Ze zal toch wel komen? Straks komt er helemaal niemand naar achteren! Hebben dan toch gezien hoe ik stond te klooien? Voor de zekerheid alvast een trui over mijn schouders draperen. Zo lijkt de zanger overvallen in zijn gewone doen. Er zal heus wel iemand komen. Denk ik.

[p. 23]

gewapende onschuld

Godzijdank, daar komt wat. Hoor dat eens giebelen. Het zijn er minstens drie.

‘Joost! Mogen we je handtekening?’

Bingo! Ze is erbij.

‘Maar natuurlijk dames, komt u verder.’

Dit is een duidelijke zaak. Mevrouw paardenbek en mevrouw koeienreet moet ik lozen, maar zij valt zelfs in dit felle licht niet tegen.

‘Waar hadden jullie hem gehad willen hebben?’

‘Ik wil hem hier!’

Paardenbek neemt de leiding. De punt van m'n stift blijft steken tussen de plooien in haar buik. Koeienreet lacht hysterisch en ook zij trekt haar shirtje omhoog. Goeie grap zeg. Origineel ook.

‘En jij?’

Zij staat nog in de deuropening van mijn opslaghok.

‘Ik hoef niet, dank je.’

[p. 24]

‘Echt niet? Weet je wat, dan signeer ik een fotokaart voor je. Hoe heet je?’

‘Petra. Maar het hoeft echt niet, hoor.’

Shit. Ze is toch niet van de platenmaatschappij of zo?

‘Willen jullie wat drinken dan?’

Petra zit wijdbeens op een doos met grote rollen keukenpapier. Stoer zet ze het flesje bier weer aan haar mond. Haar vriendinnen staan quasi nonchalant tegen de muur geleund. De rand van het kratje waar ik op zit begint onaangenaam in mijn benen te snijden. Het gesprek, dat ik met al mijn kunstgrepen in leven heb weten te houden, stokt nu echt. Paardenbek doorbreekt de stilte.

‘Hé Peet, zullen we maar weer 's gaan?’

Ze werpt Petra een blik toe. De afgelopen jaren, of waren het decennia, ben ik vertrouwd geraakt met dit soort meisjes en hun codes. Deze blik betekent zoveel als: we weten wie de winnares van de avond is, maar we gunnen je de prijs niet. Petra reageert niet op de waarschuwing. Dit wordt de doolhoftruc. Als ik de juiste toon aan sla, is het zo gepiept.

‘Ja, goed idee. Ik moet ook gaan rijden. Jullie hebben me al veel te lang opgehouden met dat gezellige gebabbel!’

Mijn benen prikken nu het bloed weer kan stromen. Ik schop wat in de lucht en draai mijn voet rond. Paniek glijdt over Petra's gezicht. Ik kijk haar kort in de ogen terwijl ik mijn tas pak.

‘Als ik de weg uit dit doolhof maar terug kan vinden.’

Alweer bingo. Ze springt op.

‘Ik loop wel even met je mee!’

Paardenbek en koeienkont weten hun plaats en blijven mokkend achter.

‘Wat is dit voor spannends?’

Haar vinger glijdt over het lcd-schermpje van mijn navigatiesysteem.

‘Dat, mooie dame, dat is niet half zo spannend als jij.’

Ze huivert als ik de laatste woorden in haar oor fluister. Onze neuzen stoten tegen elkaar. Mijn hand glijdt langs een seksloze sportbeha. Maar ze zoent warempel wel aardig. Het gezoem waarmee de passagiersstoel volautomatisch in de ligstand zakt, overstemt de natte geluiden die onze tongen maken. Ze giechelt.

‘Het lijkt wel of ik bij de tandarts ben.’

‘Zo. Fijne verhouding heb jij met je tandarts dan.’

Ik zeg maar wat om de aandacht af te leiden van de onelegante beweging waarmee ik over de versnellingsbak moet klimmen.

‘Nee, ik bedoel door die...’

‘Door die stoel, ja, dat snap ik wel.’

Ik lig half op haar. Ze kreunt als ik mijn tong langs haar hals omhoog laat glijden. Mijn linkerhand frunnikt aan haar spijkerbroek. Gewoon een ouderwetse ritssluiting. Een gladde buik, een simpel katoenen slipje.

Telefoon.

‘Shit, verdomme!’

Ik kom half overeind op mijn elleboog.

‘Au! Mijn velletje!’

‘Sorry! Mijn telefoon!’

‘Je kunt hem toch gewoon niet opnemen?’

Ze kijkt me verontwaardigd aan. Ik stoot mijn knie hard tegen de handrem in een poging ongemerkt naar mijn eigen stoel terug te glijden. Ik volg haar blik naar mijn telefoon, waar drie rode hartjes samen met de naam Sharon aan en uit floepen.

‘Dag schat.’

[p. 25]

de ziel reist te paard

Het is Petra-technisch niet slim om Sharon schat te noemen, ik weet het, maar we hadden vanavond al ruzie voor ik van huis vertrok en het is voor iedereen beter als ik dat nu niet nog erger maak.

‘Dat duurde lang. Stoor ik?’ Sharons stem klinkt koel. Nogal een contrast met mijn eigen verhitte geluid.

‘Een beetje. Ik ben net aan het afrekenen. Kan ik je zo even terugbellen?’

‘Als het niet te lang duurt. Ik ga naar bed.’

‘Tien minuutjes.’

‘Dus dit is wat jij afrekenen noemt en ik heb nog tien minuten, als ik het goed begrijp?’

Verdorie. Nu is Petra boos.

‘Nee malle meid, dat moet je niet letterlijk nemen natuurlijk.’

Ik hel naar haar over en zet mijn promotiefotogezicht op.

[p. 26]

‘Doe geen moeite hoor. Wat mij betreft zijn we klaar.’

Ze drukt trefzeker op het knopje waarmee haar stoel rechtop komt.

‘Doe niet zo raar. Vond je het niet fijn?’

‘Ik doe niet raar. Ja, ik vond het wel fijn. En nee, ik vind het niet fijn dat je kennelijk een relatie hebt.’

Ze knoopt haar broek dicht.

‘Je gaat me toch niet vertellen dat je niet wist dat ik getrouwd ben, hè?’

‘Getrouwd? Hoe had ik dat moeten weten dan?’

‘Uit de bladen misschien? Van de tv? Ik noem maar wat geks.’

‘De bladen? Mijnheer gaat ervan uit dat ik “de bladen” lees?’

‘Iedereen leest de bladen.’

Neem je moeder in de maling.

‘Je had het ook gewoon kunnen zeggen in plaats van ervan uit te gaan dat ik het wel in de bladen zou lezen. Je had het vorige keer al moeten zeggen.’

‘Vorige keer?’

Het is eruit voor ik er erg in heb.

‘Dit meen je niet! Ik dacht dat je deed of je me niet kende, omdat mijn vriendinnen erbij waren. Maar je bent het gewoon vergeten!’

‘Natuurlijk ben ik het niet vergeten. Ben je gek.’

‘Waar was het dan?’

‘Wat?’

Waar was het in godsnaam? Dit gaat niet goed, verdomme. Denk, Joost, denk!

‘Ik vraag je waar het was. Vorige keer.’

‘In Middelharnis natuurlijk.’

‘Mis gegokt. Klootzak.’

Ze verdwijnt zonder om te kijken in het donker. Zonde.

Shit, Sharon. Die zou ik terugbellen.

‘Ja?’

‘Dag schat. Sliep je al?’

‘Klink ik alsof ik slaap?’

Oh. Nog steeds kwaad. Kan er ook nog wel bij.

‘Nee schatje. Ik bedoel hoe gaat het met jou?’

‘Zeg dan ook 's wat je bedoelt. Wat ben je laat. Was het nog gezellig daar?’

Haar manier om te vragen of ik iets heb uitgespookt.

‘Niks bijzonders. Ik ben nu op weg naar huis. Nog anderhalf uur, denk ik. Het is een klere-eind vanuit Zundert’

‘Doe zachtjes als je thuiskomt. Ga maar beneden slapen. Ik ben doodop.’

‘Ja schatje,’ zeg ik.