Hollands Maandblad. Jaargang 1994 (554-565)

[p. 25]

Joost Sickenga

Het lijf dat hier ligt

Wat ik weet
is wat ik weet van horen zeggen

Ik weet, er ligt hier een lijf
een lichaam met de navel aan de bovenkant
Het verandert zelden van houding
peutert soms in de neus, dat wel
In dat lijf zitten hersenen
en die hersenen die denken
Dat zie je niet, dat weet je
Ik weet, hier ligt een lijf
de armen, de benen, haren
Het ligt op de achterkant
de voorkant naar boven
Ik weet, papier is lucht

Het schijnt, naar ik heb vernomen
het lijf dat hier ligt
heeft niet altijd gelegen
Het heeft rondgelopen
er hebben mensen tegen gepraat
De oren hebben gehoord
hoe de mond heeft verteld
de dingen die geschreven stonden
Daar alleen dat wat
het geschreven had
door de hersenen werd begrepen

Er is mij verteld
de handen die hier liggen
hebben alles opgeschreven
Woorden werden verhalen
over de dingen die gebeurden
Jaren werden stapels, het lichaam ouder
De handen schreven
net zolang tot het paste
Wat niet op papier stond, was niet gebeurd

[p. 26]

 

Ze hebben gezegd

 

op een dag stond er geschreven

 

‘De weg naar zee’

 

Een titel zonder verhaal

 

De hersenen gingen zwerven

 

door wat er zou kunnen

 

gebeuren

 

Waarop de handen dat opschreven

 

En dan gebeurde het

 

De woorden waren op maat

 

Zo kon de mond erover praten

 

met de weinige mensen

 

die de ogen nog zagen

 

 

 

Hoe het lichaam steeds vaker aan tafel zat

 

stiller werd

 

Ze hebben gezegd

 

we hebben er uren naar gekeken

 

Er gebeurde niet bepaald veel meer

 

 

 

Het is gefluisterd

 

We hebben gezien hoe het lijf dat hier ligt

 

met de navel aan de bovenkant

 

op een nacht is teruggekomen

 

Gezien, hoe het heeft geprobeerd

 

maar hoe de handen niet meer bewogen

 

 

 

Ik weet, het lijf is gaan liggen

 

de achterkant onder

 

Ik weet niet of het er nu nog ligt