Hollands Maandblad. Jaargang 9 (236-245)

[p. 52]

Levi Strauss & Co
Peter H. van Lieshout

‘Eigenlijk heeft het niet veel om het lijf, zo'n eiland’ dacht Henk, op het moment dat de kapitein van het grijsgeverfde Griekse schip uitkoos om nog eens een stoot op de stoomfluit te laten, zodat er prompt, midden in de zin die zich in Henk's door de Mediterrane zon lauwwarme hersens vormde, een fijne haardunne regen van gecondenseerde fluittoon op Henk's hoofd neerdaalde, ‘grauwig bruin en gebobbeld’, waarop via de afgetakelde luidspreker die middels een stukje roestig ijzerdraad vastgeknoopt was aan het witte hek van kippengaas dat de dekklasse waar Henk uren geleden in de grijze ochtenduren van Piraeus op een harde houten bank plaatsgenomen had, ‘met op de meest onmogelijke plaatsen ...’, van de luxere, van reddingsboten voorziene tweede klasse afdeling scheidden, een gekreukelde damesstem te horen viel die in gehakt Grieks en voorts in een onverstaanbaar Engels mededelingen deed omtrent de bagage en de aankomsttijd die nu over tien minuten eindelijk aan zou breken, ‘van die blokkendozerige witte huisjes’, waarop de passagiers haastig alle koffers, dozen, kisten, kratten, vaten, kinderen, grootouders en etenskorfjes bijeen gaarden en zich gereed maakten voor de ontscheping, ‘plus dan nog zo'n boulevardje langs de haven, met drie terrasjes, kantoortje van de scheepvaartmaatschappij, een handvol souvenirwinkeltjes met besnorde vogels d'rvoor die onophoudelijk Oriste! Oriste! schreeuwen alsof ze er een aflaat mee kunnen verdienen, en een bijkantoor van de bank.’

De boot kwam met het gebruikelijk geratel van ankerkettingen stil te liggen voor de ingang van de haven, die z'n best deed om op z'n eigen briefkaarten te lijken, en daar geheel in slaagde. Geen inkt is er te vinden, die de technicolor schoonheden van de Cycladen exact reproduceren kan. Henk was teleurgesteld. Zo mooi, dat is teveel van het goede. Dit geloven ze niet meer, thuis. Hij voelde zich al een hele week jeukerig Hollands tussen al die felle tinten en onder dat strakke blauw. Was hij dan toch ondergedompeld in een diepe slaap, dromend van een Airtourfolder? Van tijd tot tijd kon hij het niet helpen dat ie eens flink in zijn eigen arm kneep, maar de kleuren bleven. Net een gigantisch reisbureau. God's overdreven kleurgebruik had er in elk geval reeds toe geleid, dat Henk de tweede dag dat ie in Athene was z'n fototoestel diep in de koffer weggestopt had, tussen de dikke trui en het windjack.

‘Alle eilanden zijn hetzelfde’, hield Henk wrokkig vol, in gedachten natuurlijk, want het had geen zin deze gedachte uit te spreken, niemand zou hem immers kunnen verstaan. De Griekse gezinnen daalden juichend de smalle wiebelende trap langszij het schip en wipten de oranje sloepjes in die hun vrachtjes in een zwiepende koers naar de wal brachten, met een overdaad aan opspattend schuim, dat het donkerblauwe water voor korte tijd in helder turquoise deed veranderen. De meeuwen, die al vanaf het vaste land van Europa de boot gevolgd waren, vlogen eilandinwaarts, met grote onbeholpen wapperende hagelwitte wieken.

Inmiddels was ook Henk in een sloep beland, en met een bruusk gebaar startte de roerganger zijn motor. Henk zat met zijn billen bijna in het lauwe water, met zijn linkerhand hield hij zich angstvallig vast aan de kap van het kajuitje en zijn rechterhand liet hij door het zilte water heenslepen. Zijn roze plaatsbewijs stak uit de borstzak van zijn legershirt, en als hij recht voor zich uitkeek kon hij precies zijn naam lezen op de label van zijn aluminium koffer, en ook zijn adres.

Henk lichtte zijn rechterhand op, in een bijna groetend gebaar, en bracht zijn vingers aan zijn lippen. Het natte vlees smaakte ontstellend zout, en Henk verbeeldde zich dat er zienderogen een sprankelend wit laagje zoutafzetting ontstond. Hij likte aandachtig zijn lippen af.

‘Ik smaak nog helemaal naar zout’. Henk trok zijn bovenlijf naar binnen de warme kamer in en draaide zich vragend om. Ze keek hem aan, met gefronste wenkbrauwen. Zouteloos schepsel, dacht Henk, met jeuk in zijn hoofdhaar. Hij trok zijn broek wat omhoog en sloot de rits, die een klein stukje opengegaan was, net genoeg om te zien dat hij een rode zwembroek droeg. Hij keek naar de koperen knoop, die op een cent leek, maar dan met een effen rond bobbeltje in het midden, een ringetje als een dijkje eromheen, en daar omheen weer LEVI STRAUSS & CO sterretje S.F. CAL sterretje.

[p. 53]

‘Kan de gemiddelde lezer dit bevatten?’ Birgit hield een boekje omhoog, een dun, geniet, slapgekaft geschriftje met op de witte omslag in rode inkt de naam Alan W. Watts en een embleempje (een mannetje met opgeheven armpjes, leek het wel) van City Light Books, en in zwarte letter de gecalligrafeerde woorden Beat Zen Square Zen and Zen.

‘Alec kon het bevatten’ merkte Henk op, refererend aan degene die het boekje of liever gezegd het traktaatje (Library of Congress Catalog Card Number: 59-9266) ooit gekocht had en die ook zijn naam op de titelpagina geplaatst had. Met roze lippenstift notabene. Ze spreidde haar beide armen in een dramatisch gebaar wijd uiteen en liet zich met een doffe plof op het bed terugvallen. Ze murmelde wat over dorst, en zout, en thee, en dorst. Henk keek alweer naar buiten, in de richting van de zee.

Hij stapte de kade op, pakte zijn koffer aan en overhandigde zijn plaatsbewijs aan een marinier, die het velletje papier aandachtig las, daarbij zo diep voor Henk buigend dat deze regelrecht in de loop van het geladen en op scherp gestelde geweer keek, dat de matroos op zijn rug had hangen. De loop was roestig, dat stelde Henk gerust. Iemand trok hem overtuigend aan de mouw. Of meneer een mooie schone kamer wenste, met douche en zo? Dat zinde Henk wel en daarom antwoordde hij bevestigend. De in het zwart geklede vrouw stond erop zijn koffer over te nemen. Henk volgde haar gewillig door de nauwe witgekalkte straatjes vol helgroene deuren en raamsponningen, rode hangplanten, morsige oude mannen en ezels, de geur van op houtskool roosterende lammetjes en het hoge geluid van kleine meisjes in geruite katoenen jurkjes die in het Engels informeerden hoe Henk het maakte en of het eiland hem zinde. Henk antwoordde, in een kreupel Grieks van een conversatiegidsje. Tegelijkertijd maakte hij zich ernstig zorgen. Hoe zou hij ooit de weg naar de haven en het strand kunnen terugvinden? De kamer bleek comfortabel genoeg en zag uit op een pleintje, waarop een eucalyptusboom. Henk slaagde erin vanaf zijn balkon met gestrekte vingers een lichtgroen zacht jong blaadje te pakken te krijgen. Het smaakte naar eucalyptus.

‘Sas aresi?’ Henk keek naar het vragende gezicht van zijn hospita. Hij knikte. Het gezicht betrok. ‘Verrek’, dacht hij, ‘niet met m'n hoofd knikken, dat betekent een ontkenning’.

‘Né’, sprak hij, met een warme klank in zijn stem. De vrouw keek nog iets of wat argwanend, daarom voegde hij er snel de woorden ‘maresi poli’, het bevalt me héél goed, bij. ‘Efcharisto’, antwoordde de dame grijnzend en draaide zich om van het balkon af te stappen en de trap af te dalen.

‘Komt er nog wat van?’, vroeg het blote naar chips smakende wezentje op het brede bed. Henk keek haar langdurig aan, zijn kin op zijn borst hangend en langzaam in- en uitademend. Met zijn linkerhand schudde hij zijn geslachtsorganen in een comfortabeler positie, en zijn rechterpink plaatste hij bedachtzaam tussen zijn lippen, waarna hij bedaard aan de nagel begon te zuigen. Het meisje zag er afwachtend uit. Henk trok aan zijn baard, stapte naar het bed en plaatste een kus op de schouder van Birgit. Het smaakte inderdaad naar zout. Henk opende zijn koffer en pakte zijn spullen uit.

‘Ik zal de pijpen van je broek eens afknippen’, zei ze. Ze streelde de geribde beige stof, over het gedeelte dat gespaard zou blijven. Henk kleedde zich snel om, zijn groene overhemd verwisselde hij voor een blauw nylon poloshirt, en zijn beige ribfluwelen spijkerbroek met lange pijpen voor een madras geruite Bermuda short.

‘Dat moet je zeker doen’, zei hij tegen Birgit, ‘dan hoef ik geen korte broek te kopen’.

‘Je hoeft dan ik elk geval niet voor Hollandse lul te lopen hier met je lange broek.’ Hij ging naast haar op het bed zitten en verwijderde het laken dat haar borsten aan zijn blik en zijn handen onttrok. Ze probeerde zijn krullige baard in model te strijken. Hij legde zijn kam, zijn tandenborstel en zijn scheerapparaat op het tafeltje voor het raam, naast de waterkruik en het glas. Er was zelfs een stopcontact. Ze maakte met lange vingers zijn overhemd open en schoof haar handen rond zijn torso, tot haar vingers achter zijn rug in elkaar grepen. Henk glimlachte, en zette zijn lange tanden opnieuw in haar schouders. Ze draaide haar hoofd weg. Om haar nek beter uit te laten komen ongetwijfeld. Henk schoof het laken helemaal uit de buurt en greep in een pluk brosse krulharen. Birgit probeerde de koperen knoop van zijn broek los te wurmen, maar de smalle spijkerbroek zat te strak om Henk's heupen gespannen. Henk stond op.

Nu ging het beter.

Hij sloot de deur achter en legde de sleutel in een gewoontegebaar op de vensterbank. Toen realiseerde hij zich dat dat wellicht niet heel verstandig zou wezen en stak de sleutel in zijn broekzak.

Hij zocht zijn weg door het labyrint van nauwe straatjes, tunneltjes en pleintjes. Uiteindelijk kwam hij toch bij de haven aan, geleid door een sterker wordende concentratie van middenstandsvestigingen in een zilte

[p. 54]

zeewind. Toen hij de laatste hoek omsloeg en opeens op een van de drie terrassen stond, keek hij over een vlakke zee uit waar alleen nog maar een stip te zien was van de terugkerende lijnboot. Henk probeerde zich snel te oriënteren. Toen hij dacht dat hij het allemaal wel wist voortaan, liep hij een restaurant binnen en wees in de keuken aan wat voor lekkers hij wel wilde eten. ‘Met een halve liter retsina’, voegde hij er aan toe, om het festijn volledig te maken.

Hij stootte zijn trillende penis in drie lange bewegingen in de romp van Birgit. Ze zuchtte demonstratief. Er kwam iets klem te zitten. Z'n voorhuid was te ver naar achteren geschoven, hetgeen een vlammende pijn veroorzaakte. Hij scharrelde even, tot het weer geregeld was. Birgit pakte met beide handen zijn billen beet en werkte fantastisch mee met haar heupen.

Henk veegde zijn lippen zorgvuldig af en verzocht om de rekening. Het was nog steeds volop dag buiten en hij was de enige gast in het restaurant. Maar hij was nu eenmaal hongerig, na zo'n lange reis.

Ze ademde nu in afgebeten stootjes. Het leek wel een yoga-oefening. Henk liep naar buiten, de boulevard op. Hij ging elk winkeltje binnen, inspecteerde de waar, informeerde naar de prijzen en kocht niets. In het laatste winkeltje zocht hij een mooie kleurige kaart uit. Henk liep met de kaart zorgvuldig tussen duim en wijsvinger geklemd terug naar een terras, zocht een stoel uit en bestelde een ouzo. Hij kreeg er drie zwarte olijven en een stukje brokkelige zoute kaas bij. Henk keek met halfdicht geknepen ogen naar de zee, die ongenadig blikkerde in het licht van de ondergaande zon. Teveel technicolor, dacht hij opnieuw. Hij viste een balpen uit zijn broekzak en schreef in grote duidelijke letters een paar woorden achterop de briefkaart. Dag kleine Karin. Pappie is hier met vakantie. Mooi hè? Gaat het goed met jou? Tot volgende maand. Veel liefs. Dag. Onzin, die duidelijke letters, want het kind kan toch nog niet lezen. Henk las de zinnetjes nog een keer over. ‘Aan wie moet ik die kaart sturen in godsnaam?’ dacht hij. Zomaar een naam en adres verzinnen? Na nog een ouzo verzond hij de ansicht aan zijn lerares opvoedkunde. Hij moest er aan denken boeken te bestellen en dictaatcahiers te bestellen als hij terugkwam in Holland. Volgend jaar hoeft het niet meer. Dan stond hij zelf voor de klas. Hij begon, om een snel opkomende tranenvloed te bedwingen, een liedje te fluiten, heel hard en schel, terwijl Birgit met haar bagage de hal van het hotel uitliep en in de taxi stapte die haar naar het station zou brengen. Henk typte nog even door, en hield toen opeens op met werken. In de huiskamer begon zijn zoon te janken. Hij verwijderde het laatste blad papier in een handomdraai uit de machine. Henk ging voor het raam staan en zag diep beneden zich zijn vrouw uit de bus stappen, met een vijgenmand vol boodschappen in haar hand en een druipend regenkapje op het hoofd. De schrijver zoog zijn wangen naar binnen, draaide zich om, stak een sigaret aan en sloeg met z'n vrije hand een nietje door de linkerbovenhoeken van zijn verhaal, met een definitieve klap.