Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 31]

D. Hillenius
Maanzinnen

voor de koe die Luna heet aan de rivier tussen Cuenca en Ciudad Encantada
28 VII 1964

De maan nog eens bezingen, kan dat?

Of is er geen ander bezingen?

en trouwens: zingen is een slecht woord

voor het sjirpen, kraken, rammelen van mijn zinnen

(Maar ook de krekels mogen 's nachts

en sommige kikkers zijn zelfs berucht

beharke'ik dus gerust mijn dijen

spanne de keelblaas of wrijve desnoods knorrend

met taakvergeten botjes)

Thema: wolken deinzen van de volle maan

witte stoom van een langzame ontploffing

I De keizer wil vandaag geen kleren

naakt zijn bolle witte buik

tonen aan 't rotte volk

dat toch 't gezicht neerdrukt in stof

II De maan is een ster dichtbij

geen wereld maar een kaal skelet

marmergezicht dat mij wil zien

bolle lakens wegduwt om mij op te roepen

Sprongbereid, kleven mijn voeten toch nog aan de aarde

die even rond is, maar minder naakt, vol van verborgenheden

ik schuil in grotten voor het witte oog

marmergroeve, wit gat van dood

III De maan is vrouwelijk zegt Graves

maar dan toch zo verhard en oud

dat zinnen verloren

geen armen om te omhelzen

(zo triest ook voor de paarden, haar dieren

paarden kregen hoeven van Calvijn

omdat hun speelse handen zo verslaafd waren

aan de ronde, warme, ruikende lijven

dat er niet meer gebeden en gewerkt kon worden

hoeven zijn nonnenkappen

vingers zijn vindertjes zei Tycho)

IV Zou de voorkant van de maan

naar buiten staren?

O, dan de nooit geziene te omhelzen

samen de zee inzinken

en voelen dat de golven hogerkomen

afkoelend en ophitsend tegelijk

[p. 32]

 

V De maan is soms zo keizerlijk

 

dat ik haar niet als vrouw kan zien

 

meer een geslachtsloze

 

hooghartige, praallievende

 

eenling

 

steen

 

 

 

VI Soms is ze zachter, toonaard van verleiding

 

van grenzen breken, openen, uitstrekken

 

elkaar verkennen, stemmen, bespelen

 

(dan is het gras ook zachter

 

en de nachtelijke paarden

 

vergeten hun gebonden handen

 

treden dromen binnen en vervoeren

 

van dorre heuvels naar de dalen)

 

 

 

VII Misschien is de maan gevangen

 

zoals al het leven van vroeger, in versteend slik

 

versteend verlangen dat

 

- als gangsters in hun cellen -

 

haar rijk bestuurt, golven en winden

 

het keerpunt van eb en vloed

 

elk begin van rhythme en verbinding.