Hollands Weekblad. Jaargang 4

F. Sivry

Ik heb een diamant gevonden.
Geen priester weet het nog.
In Londen zei een juwelier:
wij hebben lenzen, geef maar hier;
ik dacht het wel, gezichtsbedrog.
Gewoon kristal. 't Is zonde.

Ik heb een diamant gevonden
bij een vulkaan in hoog gebergte.
In Leiden zei een geoloog:
ik geloof niet in mijn blote oog,
maar vrees voor u het ergste:
de vlakken zijn geschonden.

Ik heb een diamant gevonden
in het gras langs de beek.
In Limburg zei een boer: helaas,
het kinderoog is u de baas;
wij zien ze nooit in deze streek
waar vroeger zwijnen stonden.

Ik heb een diamant gevonden
met zevenduizend kleuren.
In Lemmer zei mijn metgezel:
ik zeker niet en jij weer wel,
dat laat ik niet gebeuren.
Zij sloeg. Ik lik mijn wonden.

Ik heb een diamant gevonden,
als een gezwel zo groot.
Een leugen, zei de specialist,
ik geloof dat u de pointe mist:
die lichte steen hoort bij de dood
en wij bij de gezonden.

[p. 13]

 

Kamer

 

Mijn dochter zit met een pop op een stoel

 

heel stil te wachten tot haar geluksbeker

 

leeg is. Voorbij. Zij lopen samen,

 

stap, stap, stap, over het grijsblauwe kleed,

 

met een doek om hen heen. Bij de deur zegt zij:

 

ik ben een gek oud vrouwtje dat het 's zomers

 

altijd zo koud had.

 

 

 

Het krijgsgehuil blijft weg, de orchideeën

 

kijken toe, zij geloven niet in leven voor de dood.

 

Het is pas half vier, en het geritsel van het plakspel

 

liefkoost de ruimte. Zij maakt een stijve veer

 

met gele eenden, gelijmd op briefpapier.

 

Zij zucht, verfrommelt alles tot een bal

 

en gaat de vissen voeren.

 

 

 

De meubels wachten, voor gebruik gereed,

 

een la half open, zitrimpels in een kussen.

 

Het feest is over, of moet nog beginnen.

 

Boeken zijn opgesloten in hun kaften,

 

voor een onwillig nageslacht geschreven,

 

sporen van vroeger leven van anderen,

 

testamenten.

 

 

 

Mijn dochter kan niet lezen. Zij leunt

 

tegen mijn knie, kijkt naar de letters

 

en vraagt verveeld wanneer het klaar is.

 

Nog even, zeg ik, en schuif haar van mij weg.

 

Haar lippen trekken scheef. Zij vecht zich

 

door het donkere water en staat nu lachend

 

aan de overkant.