Hollands Weekblad. Jaargang 3

[p. 14]

D. Hillenius

Versailles in herfst

omlaagziend naar het einde
met de betekenende populieren
scherpe vlakken van water
wijd licht, stilte

ik denk aan Jeanne
stille vorm van voorbij
zoek de felle bomen af
om kleur te vangen
haar schim te kleden
te ontkleden
verdommend klamp ik vast
prent met allemacht
met weerhaken van binnen
dit landschap en de verbinding
met een vluchtig meisje in

Een vogel fluit, de herfst, de zon
mijn domme hersens leven in de lente
weer ga ik voor het eerst ontmoeten
de onwaarschijnlijke met de wijde ogen
bronmeren van verwachting

mijn hakkelwoorden zetten zweefnetten
om het voortvluchten te beletten
zij ziet ze niet en wandelt rustig
en wel vriendelijk over mijn wensen
hoe vaak kan phoenix weer opnieuw?

De nadering van skelet
(niets beperkters dan dat)

Momenten zijn amoeben in de tijd
zaden van onmogelijke ontwikkeling

Aanvaard beloften van geheim
zonder te zoeken naar verborgenheid
aantrekking bestaat alleen door afstand
verwachting door scheiden van ontvangen

Er zal wel een eind dringen
met beterweten
afzichtelijke calvijnen