De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

Een houvast.

Om een houvast te vinden,
Een rustpunt voor de ziel,
Bij veel, dat ons vermoeide,
En veel, dat tegenviel,

Heeft men slechts los te laten,
Wat ons aan de aarde bindt,
Slechts hij, die waarlijk loslaat,
Een steun- en rustpunt vindt.

Wij moeten de oogen sluiten
Voor 's werelds heerlijkheid,
Om hier een glimp te aanschouwen
Van verre oneindigheid.

Wij moeten sterven, willen
Wij leven in het licht
Van reine, heilige liefde,
Voor 's Heeren aangezicht.

Dan, vrij van het verlangen
Naar uiterlijken schijn,
Kan men zijn innigst wezen,
Kan men zichzelf eerst zijn.

Dan slaat de ziel haar vleug'len
Eerst uit, met volle kracht,
Speurt iets van 't Ongeziene
En van zijn wond're pracht.

Dan hoort Zij, wat op aarde,
Nooit hoorde menschenoor,
En voelt in stille ontroering
Een zalige liefdegloor.

Wij hebben los te laten,
Waarmee deez' aarde vleit,
Om een houvast te vinden
Voor nu en voor altijd.

Wij moeten de oogen sluiten
Voor 's werelds heerlijkheid,
Om hier een glimp te aanschouwen
Van eeuw'ge zaligheid.

J. VAN REES-VAN NAUTA LEMKE.