De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten, of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nommers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle Brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt van zelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers die in de corr: rubriek thuishooren.

N.A.O. - Met veel belangstelling heb ik Uw brief gelezen, en, ofschoon gij geen abonnee zijt, wil ik U gráág antwoorden, en van dienst zijn, zoo als gij dat terecht hebt voorondersteld uit de lezing mijner correspondenties met anderen. Particulier antwoord zend ik echter niet toe, zoodat gij U moet tevreden stellen met dezen zelfden openlijken weg, waarmee ook de abonnés genoegen moeten nemen. - Laat mij nu vóór alles een ding zeggen, namelijk dit, dat gij m.i. behoort tot die ongelukkige categorie, die het moeilijkst van allen is te helpen in onzen hedendaagschen harden strijd om het bestaan, namelijk tot degenen, die men heeft opgevoed in nietsdoen min of meer, en die nu ‘een betrekking zoeken’ zonder eigenlijk daartoe bepaaldelijk te zijn opgeleid. Te treuriger acht ik Uw geval, omdat het niet Uw schuld is blijkbaar, maar die van de geneesheeren, die U behandelden. M.i. laden de geneesheeren heden ten dage een ontzettend groote schuld op zich aan vele onbemiddelde meisjes, door hen dadelijk, bij elke ziekte of kwaal, of zelfs bij enkel maar algemeene zwakte of bloedarmoede, ongeschikt te verklaren voor ‘werken.’ Dat vonnis is héél gemakkelijk voor zoo'n dokter zelf, die met z'n coupétje rondrijdt, en zich door zijn rijke patienten duur laat betalen, maar de onbemiddelde meisjes, die zij aldus (quasi in haar eigen belang) raden zoo vóór alles aan hare gezondheid-alleen te denken, eindigen meestal, precies als gij, met ‘heel gezond en ‘sterk’ te worden, maar.... niet genoeg te hebben om te kunnen leven. Ik geloof dat er in dat opzicht van zoo de gezondheid boven alles plaatsen - waar het zulke gevallen geldt van ‘niet sterk zijn’ - schandelijk veel gezondigd wordt door hedendaagsche doktoren. Wie zijn de slachtoffers? De meisjes in questie zelven. Ik kan U verzekeren dat het mij, wegens den toestand van mijn hart, al sinds jaren door verschillende doktoren is verboden te werken, of een ook maar eenigszins inspannend leven te leiden, enz. enz. Maar ik stoor er mij niet aan, om de zeer eenvoudige reden, dat ik niet rijk genoeg ben een leven van niets-doen te leiden.

Gij-intusschen waart zelve niet schuldig; maar zij die 't goed met U meenden, hebben U, op raad van die doktoren, zoo vele jaren gespaard. Daaraan is nu eenmaal niets meer te veranderen, en het blijkt dat gij, door die in Uw bezit zijnde bewijzen, van die directrice en van die families, in elk geval iemand zijt die voor 't huishouden -en het pension-wezen zich goed zoude eigenen. Daarom zou ik U den raad geven een betrekking van dien aard te zoeken, b.v. als hulp in een pension, of als huishoudster in een gesticht, of iets dergelijks. Adverteeren (mèt vermelding van degenen die U willen aanbevelen) zal wel de beste weg zijn tot dat doel. Ik weet een paar gevallen van vrouwen van Uw leeftijd en Uw omstandigheden, die op deze wijze goed zijn geslaagd. Misschien verdient het ook aanbeveling U te wenden tot Arbeid Adelt, of tot Tesselschade. Ik geloof dat de laatste vereeniging zich tegenwoordig bezighoudt met het plaatsen van dames als kinder-juffrouwen, huishoudsters, enz. 't Hoofdbestuur is, meen ik, in Utrecht, maar elke grootere plaats heeft onder-afdeelingen. Indien er bij U eenig kapitaal voorhanden is, wat dunkt U dan van zelve een pension beginnen? Desnoods met een associé? Gij ziet, ik weet óók niet anders dan U raden, want, zulke betrekkingen, als waarvoor gij geschikt zijt, liggen natuurlijk geheel en al buiten mijn eigen terrein. Als ik hóór van iemand die zoo'n hulp zoekt, dan wil ik gaarne aan U denken. Ook ben ik bereid, kosteloos, een ingezonden stukje in de Lelie op te nemen, éénmaal natuurlijk, waarin Uw vrienden U aanbevelen, mits behoorlijk met hunne namen en adressen onderteekend. Uw naam behoeft daarbij niet genoemd te worden openlijk; 't is voldoende wanneer zij willen verklaren iemand te weten, voor dit of dat geschikt, wier adres dan bij hen is te verkrijgen. Hartelijk hoop ik dat deze correspondentie U eenigzins moge helpen. Gaarne ben ik tot Uw dienst.

Rosa. - Uit Uw vorigen brief begreep ik, dat gij en hij elkaar persoonlijk kent, daar gij spraakt van ‘samen uitgaan nu en dan’. Nu maak ik uit dézen laatsten op, dat gij enkel briefwisseling samen houdt. Indien dit laatste het geval is, dan geloof ik - in verband met den overigen inhoud van Uw schrijven - dat gij zeer zeker beter doet aan deze briefwisseling een einde te maken. Immers, indien gij elkander persoonlijk kent, en dat reeds sinds langeren tijd, dan kunt gij voor U-zelf veel beter en eerlijker beoordeelen of gij in staat zijt de zaak bij vriendschap te laten blijven, dan wanneer gij dien ‘hij’ enkel

[p. 496]

uit zijn brieven aan U moet beoordeelen. De mogelijkheid is lang niet uitgesloten, dat hij U - kendet gij hem persoonlijk - bitter zou tegenvallen, dat hij dan op U een geheel anderen indruk zou maken dan door zijn brieven. Daarom, waar gij-zelve blijkbaar aarzelt, en voelt dat gij eigenlijk staat op een onzeker standpunt, acht ik het in Uw toekomstig belang hieraan òf een einde te maken òf elkaar persoonlijk te leeren kennen, te meer waar gij mij meedeelt, dat er voor een eventueel huwelijk een onverkomelijk bezwaar zou bestaan (wie Uwer is op dat speciale punt de fanatieke, hij of gij?) Indien ik Uw laatsten brief verkeerd heb begrepen, en gij elkaar wèl kent, dan hangt alles natuurlijk af van Uw gevoel voor hem, en van Uw wilskracht en zelfbeheersching. Ik zou echter vermoeden uit Uw brief dat gij hierin niet zeer zeker zijt van U-zelve, daar gij telkens de vraag opwerpt, of het maar niet beter zou zijn er een einde aan te maken. Dat die vraag in U omgaat, is voor mij reeds een bewijs dat gij U-zelve niet meer geheel vrij en onbevangen gevoelt, en dan is het dus zonder twijfel veel beter nu nog in tijds, nu gij nog in staat zijt tot met U-zelve verstandig redeneeren, er een einde aan te maken, dan te wachten tot gij daartoe alle kracht zult missen. Wat weet gij van hem af? Is Uw hoogachting voor hem alleen gegrond op zijn brieven aan U, of weet gij ook door derden wie de persoon is aan wien gij U-zelve aldus geheel geeft? In het eerste geval beteekent Uw vertrouwen niets, want dan is het gegrond op wat hij-zelf U wil laten gelooven. Vergeet niet dat in een dergelijk geval het houden van zoo'n intieme correspondentie voor den man niets beteekent, en voor het meisje alles. Voor den man is dat namelijk nooit iets compromitteerends, voor het meisje wel, - als er een einde aan komt te eeniger tijd. Daarom vind ik zijn angst, dat gij er een einde aan zult maken heel natuurlijk; hij heeft alleen te winnen, gij kunt verliezen. Let wel, dat ik niets kwaads van iemand dien ik gansch niet ken wil insinueeren, enkel verplicht ben U op alle mogelijkheden, die bestaan in zoo'n geval, te wijzen. Voor Uw groot vertrouwen in mij dank ik U hartelijk, en ik ben steeds graag bereid U verder naar mijn beste weten te raden.

A.N. - Ik voldeed nu gaarne terstond aan Uw verzoek. Ik zou het aardig vinden als gij eens over Uw werkkring kondet schrijven. Hij moet mooi zijn, als men de ware roeping ervoor heeft.

Fannie en Nelly. - Waarom anonym? Ik zou U namelijk om die reden niet eens kunnen beantwoorden, om U te danken, ware het niet dat gij twee lieve trouw-uitziende schatten van dieren zijt. Nu kan ik voor U-beidjes een uitzondering maken, en U vertellen dat 't heele huishoudentje bij ons U heeft bewonderd, en Uw geschenk van Uw portret aan mij heel, heel aardig heeft gevonden. Die photograaf, die U nam, weet het bijzonder mooi te doen, maar ook, gij zijt wèl lief samen dat gij zulk een pose aannaamt. En dan spreekt men nog van als ‘hond en kat’ samen leven. Ik heb dezer dagen ook nog een paar als gij gezien, in de werkelijkheid, ieder op een arm hunner ‘moeder’ (géén oude-juffrouw als ik, maar een getrouwde-vrouw), en die elkaar zoo innig liefhadden als waren zij van één ras. Veel, veel dank.

Loijs. - Inderdaad was dat bedoeld, zooals U 't schreef, namelijk, dat U het stukje maakt over die bewuste duitsche dame, en niet zij-zelve. De causerie mits niet te groot wil ik van Uw hand ook gaarne opnemen. Ja, 't geknoei van de critiek, en 't oordeelen over toestanden die zij héélemaal niet kennen, is belachelijk! Je Sais Tout gaf dezer dagen daarvan 'n aardig stukje over ‘kunst-critici’. Ik ben overtuigd, dat bij ons zelfs geen enkel Blad zoo'n stukje zou durven plaatsen - uit angst - (uitgezonderd de Holl. Lelie.)

Nora. - Uw gedichtje plaats ik gaarne.

H.G. - Ik ontving Uw brief, waarin gij mij meedeelt abonné te zijn geworden, met veel dank, en ik belóóf U, dat ik zoo spoedig mogelijk aan Uw wensch in zake Marie Corelli zal voldoen. Gelijk gij gezien hebt schreef ik reeds meermalen over jagen. Er is ontzettend véél te zeggen voor mij steeds; aan stof ontbreekt het mij nooit. Wat heerlijk is! - Natuurlijk zal ik Uwe bijdragen gaarne te zijner tijd ontvangen.

Mevr. Ed. L. - Ik breng gaarne hulde aan den toon van Uw antwoord. Het geeft mij den indruk - speciaal door één zin in Uw brief, waarvan gij-zelve erbij voegt, dat gij hem niet kunt verduidelijken zonder al te vertrouwelijk te worden, - dat gij-zelve onschuldig zijt, maar enkel dom handeldet dóor niet in te zien dat voor een derde, die niets van U afweet, in zoo'n geval de vrouw, die haar's man naam draagt, één met hem lijken moet, en dus evenmin kan vertrouwd worden - (waar zij een onbekende is), dan die man-zelf. Dit meen ik U ter opheldering te moeten zeggen. Uw werk zend ik U terug.

Alpha. - Ten eerste wist ik geenzins dat gij abonné zijt; ten tweede plaats ik de bijdragen niet naar de volgorde van den datum waarop ik ze ontving, maar naar plaatsruimte, naar den inhoud, etc. Echter, ik beken dat gij langer hebt moeten wachten dan 't geval zou zijn geweest, had ik geweten van Uw abonnéschap. 't Spijt mij, En ik maak het nu goed gelijk gij zult zien. Wilt gij voortaan nóóit gedeelten van ged. schrijven op Uw particulieren brief?

Amico. - Ik plaats het stuk, maar thans in 't feuilleton-gedeelte. - Vriendelijk gegroet.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Sluiting red: ged: