De Hollandsche Lelie. Jaargang 24

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten, of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus met verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nommers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Redactrice.

P.S. Het spreekt van zelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers die in de corr: rubriek thuishooren.

Beata. - Indien gij het adres van Rarda Lieftinck wenscht te weten, met het oog op inlichtingen over Parijs, zult gij U langs dezen weg tot haar moeten wenden, daar ik mij onmogelijk met particuliere inlichtingen van dien aard kan belasten.

Timmy. - Ik heb Uw gedichtjes niet aangenomen, omdat ik telkens stuit op leelijke regels. Zij zijn dikwijls goed gevoeld en mooi van aanhef, maar dan, ineens, laat U de ware inspiratie in den steek, en vult gij aan met leelijke en nuchter-aandoende stoplappen. - Ik vind U niet zonder dichterlijk talent, maar blijkbaar ontbreekt het U aan het begrip voor een werkelijken kunst-vorm.

A.V. te H. (De laatste dag der vacantie). - Uit Uw schrijven blijkt niet of gij abonné zijt? Ik vermoed van niet. In elk geval is Uw werk geheel ongeschikt voor opname. Indien ik niet weet met wien ik te doen heb, abonné of niet, kan ik mij niet belasten met het bewaren, en, soms maanden later, terugzenden van dergelijke mij-ongevraagd aangeboden copie. Uw werk is dus vernietigd.

J.H. te 's B. (Van uit het Venster). - Zie s.v.p. hetgeen ik schrijf aan A.V. te H. hierboven. Met de terugzending van dergelijke, mij geheel-ongevraagd-aangeboden copie van absoluut-onbekenden, kan ik mij niet belasten. Het is bovendien amusant èn ergerlijk ingelijks, dat dergelijke niet-abonnés als gij en anderen gewoonlijk nog de mééste pretensies hebben. Gij b.v. deelt mede géén abonné te zijn, maar verlangt desniettemin, als iets dat van zelf spreekt, dat ik U zal attent maken op de touten in Uw werk. Een ander (zie corr. hierboven) biedt mij een stukje aan met ‘taalfouten’, die hij mij goedgunstig veroorlooft er uit te hálen als ze mij niet bevallen, etc., etc. Heusch, ik heb genoeg goede copie, om van dergelijke prullaria geen notitie te nemen, of ze mij wordt toegezonden met of zonder postzegel doet er niet toe. - Indien iemand abonné is spreekt het vanzelf dat hij of zij daardoor in elk geval een recht heeft op mijn tijd; maar ganschelijk onbekenden verzoek ik te bedenken, dat ik dien tijd beter kan gebruiken dan mij met hunne ‘kunstvoortbrengselen’ bezig te houden.

Dierenmishandelen. - Ik ben het geheel en al met U eens.

Vóór mij ligt de Ill: London News van Dec: 17 l.l.: bevattende o.a. een groote plaat, waarop de duitsche Keizer is afgebeeld, met den aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk, en een ‘luisterrijk’ jachtgezelschap, op het moment waarop hij den genadestoot toebrengt aan een door hem geschoten beer.

Ware het niet dat ik wilde getuigen, uit alle macht getuigen met mijn pen tegen zulke vorstenwreedheid, ik had mijn oogen afgewend met afkeer van deze afschuwelijke, weerzinwekkende, van een menschenziel al een heel laag denkbeeld gevende voorstelling.

Maar nu heb ik mij-zelve geweld aangedaan om U nauwkeurig te kunnen beschrijven wat die plaat voorstelt, namelijk:

Een opgeschikt oud-jong-meneertje, met een kinderachtig-mooi jagershoedje op en een pelskraagje om, en neven hem 'n dito meneertje met 'n wat minder opgedirkt uiterlijk. Dat zijn de twee vorstelijke hoofdpersonen. De eerste brengt den genade-stoot toe, aan het voor hem liggende gemartelde beest, dat ondertusschen door een troep honden wordt beroken en besnuffeld in zijn dood-strijd, terwijl twee heeren van de hofhouding den Keizer bijstaan in deze zijn ‘edele daad’. De een houdt hem, den Keizer, vast, opdat hij toch vooral niet zal uitglijden bij zijn dappere taak; de tweede heeft den stervenden gewonden beer bij de pooten opdat hij in zijn doodsnood niet zal achteruittrappen en de dappere heeren vorsten kwetsen - -!!!

Wie Uwer, tot welken stand of klasse der maatschappij gij behoort, en welke ook Uw denkbeelden mogen zijn, wie uwer zal een zoo ruwwreeden aard bezitten voor zijn genoegen te willen gaan kijken naar het slachten van een dier in een slagerij? Terwijl het van zelf spreekt intusschen dat zulk slachten geschiedt op de meest zacht-mogelijke manier, als maar eenigzins doenlijk, zal het toch wel niemand Uwer invallen het bijwonen van zulk een noodzakelijk kwaad een genot, een uitspanning, te vinden.

En wat gebeurt hier! Hier wordt, gelijk dat op de lange jacht, en waar het herten, beren, vossen, enz. enz. geldt steeds geschiedt, een dier den ganschen dag lang opgejaagd en in doodsangst gebracht, voor het plezier van de vorstelijke jagers,

[p. 448]

langs wien men zulke arme schepselen opdrijft, opdat zij hen op hun doode gemak kunnen schieten. Dan blijven zij gewond, helsche pijnen lijdend, liggen sterven, uren lang, totdat de vorstzelf zich wil verwaardigen hen op te zoeken en den genadestoot te geven.

En het volk, het slavenziel-achtige kruiperige en ziellooze iets, dat heet de onderdanen van zoo'n monarch, het maakt plaatjes van zoo'n vorstelijk jachtgenot, en zet er walgelijk devote onderschriften onder!

Ware het alleen de Keizer van Duitschland, en de troonopvolger van Oostenrijk, die zich aldus wreed-verachtelijk vermaken, men zou kunnen zeggen, zij zijn misschien uitzonderingen; helaas, het tegendeel is het geval. Geen vorst in Europa, die zulk ‘jachtgenot’ niet rekent tot zijn eerste vorstenplicht; de gestorven koning van Engeland b.v. was nog nauwelijks van zijn operatie hersteld, toen de Engelsche bladen hem reeds triomfantelijk afbeeldden, zittend op een stoel, terwijl in de Schotsche hooglanden het arme wild langs hem werd gedreven, om vermoord te worden. Zijn zoon, de tegenwoordige koning, is om niets zóó beroemd als om zijn jager-schap. De ‘groote’ Keizer Wilhelm I van Duitschland was 90 jaar, toen men hem nog afbeeldde op een stoel ‘jagend’; hetgeen daarin bestond, dat hij de langs hem opgejaagde herten vlak vóór zich moordde! De dikbuikige honderden ponden wegende president Fallières, te lui bijna om zich te bewegen, houdt telkens en telkens dito jachtpartijen, in gezelschap van even caduque oude heertjes als hij. Koning Alfonso van Spanje ziet men gedurig afgebeeld in de fraaiste jager-costuumpjes, om zich aan het ‘edele’ hierboven beschreven jachtvermaak te wijden. Toen onlangs de czaar den duitschen Keizer bezocht in Potsdam konden die weinige uren niet beter besteed worden dan met een jachtpartij!! - Enz. Enz.

En in ons land!

Toen koning Willem III nog leefde, de vader onzer Koningin, werden er hertenjachten georganiseerd, waarvan een der in zijn qualiteit van hofmeneer er bij genoodigde heeren, mij woordelijk dezelfde feiten meedeelde, die ik hierboven beschreef. De herten werden opgejaagd in alle richtingen, zóó dat de Koning ze niet kòn missen. Waren ze dan aangeschoten, dan moesten ze den ganschen dag blijven liggen lijden, omdat alleen de Koning-zelf het recht had hen verder te dooden, een recht waarop hij met zulk een beslistheid stond, dat niemand het zou gewaagd hebben er inbreuk op te maken.

Meer dan eenmaal is het gebeurd - vertelde die hof-heer mij - dat hij de groote vragende oogen van zulk een ongelukkig hert smeekend ontmoette: zie je dan niet dat ik lijd; maak er toch een eind aan. - -

Maar hij durfde niet... -

Slavenziel, óók deze!

Toen is de periode gekomen onzer Regentes, en daarna de troonopvolging van Koningin Wilhelmina. Goddank, van jachtpartijen hoorden we niet meer.

Maar dezen winter komen er uit Duitschland magnifique jachtwagens voor den Prins, welke dan de slavenziel-achtige pers beschrijft in kleuren en geuren, vol devote verrukking, en we lezen telkens in de couranten van jachtpartijen, zoowel op het Loo-zelf, als georganiseerd door den adel, die de eer heeft den Prins daarbij tegenwoordig te zien! -In den tijd vóór de revolutie was jagen ‘het’ eenige konings-genoegen, kan men wel zeggen. Lodewijk XV jaagde dag in dag uit; Lodewijk XVI jaagde nog, toen reeds de onweerswolken van de dreigende omwenteling vlak boven zijn hoofd samenpakten. - Wel, in dat opzicht zijn de tijden, schijnt het, nog steeds niet veranderd. Jagen behóórt er bij, wat elke vorstenopvoeding betreft. Ik zou anders zeggen, de tijden zijn te ernstig, dan dat men juist van een monarch zulke soort van uitspanningen bij voorkeur zou verwachten. - Helaas, indien men achter de schermen kijkt, hoe treurig ziet het er dan uit met de opvattingen van velen die heeten te regeeren. Heeft niet de gewezen particuliere secretaris van den ex-koning van Portugal in Le Journal een roerend relaas gegeven van den nacht, voorafgaande aan de vlucht des konings, en heeft men uit die bron dus niet alle reden een vóór den koning pleitende voorstelling te verwachten, te meer omdat de bedoelde ex-secretaris-marquis hem in zijn ballingschap volgde, en ook nu nog steeds een trouwe vriend is. - Welnu, wat schrijft deze aristocraat, in zijn onnoozelheid, héél onbevangen: Terwijl reeds de revolutie was uitgebroken, en men, in het paleis-zelf, den nacht wakend doorbracht om de gevolgen af te wachten, stelde Manuel aan zijn getrouwen voor: ‘Laat ons bridge gaan spelen’ - hetgeen de slavenzielen natuurlijk allerkoninklijkst vonden -, en zoo is dus de revolutie, die over het lot van het huis van Braganza, besliste ingeluid, terwijl de laatste nakomeling ervan - die nog pas zijn eigen vader en broer een zoo tragischen dood had zien sterven - zich vóórbereidde tot het afscheid van land en volk met... kaartspelen. -

Zijn zulke geslachten niet verrot.... in-verrot?

- - - Mieke, - Ik wil U gaarne met een paar woorden zeggen hoe ik over die zaak denk. In vrije-liefde gaan samenleven, zonder noodzaak ertoe, vind ik een even kinderachtige als domme uittarting van een maatschappelijke instelling, die nu eenmaal bestaat, en waarvan ik de omverwerping door het vrije-liefde-systeem ook volstrekt niet wenschelijk acht, en waardoor de kinderen, uit zulke onechte huwelijken geboren, op alle mogelijke wijzen geschaad worden in hun geheele later leven. - Er kunnen uitzonderingsgevallen bestaan, waarin men niet samen kan trouwen voor de wet, en er dus geen keuze overblijft dan zich buiten die wet om aan elkaar te geven. Niemand zal ik dáárom minder achten. Wel echter vind ik vrije-liefde-verbintenissen, uit aanstellerij, uit zoogenaamde ‘principes’, gesloten, absoluut verderfelijk, een ondermijning van alle goede zeden, en een daad bovendien direct tegen het belang der vrouw in - om over dat van de kinderen niet eens te spreken.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.