De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

Brammetje.

Mag ik hem even voorstellen? Brammetje, onze schat en ‘lieverd’ zooals moeder hem altijd noemt. Het eenig overgebleven kind van Kitty, geboren 28 Mei 1907, aspirant fox-terrier, wit met lichtbruine vlakken, het kopje zeer regelmatig geteekend met een paar oogen! neen maar zelden zag ik ze zoo wijs en doordringend. Hij kijkt tot op den bodem van je hart. Ze zijn van een lichtbruine kleur en de kasjes waarin ze staan, hebben een smal, zwart randje; dus ik behoef niet te zeggen, hoe daardoor de uitdrukking nog sprekender wordt. Tot verfraaiing van 't geheel zij nog vermeld, dat hij een lange, wapperende staart bezit, doch we zijn er niet toe kunnen komen, deze te laten coupeeren, maar hij is er geen sikkepitje minder lief om. Heeft hij je eens goed aangekeken dan ben je verzoend, verteederd, en alle booze plannen tot verbetering van zijnen zondigen hondenaard smelten als sneeuw voor de zon bij den innigen, doordringenden blik waarmee hij je aanziet. 't Was op een Mei-ochtend dat wij, bij Kitty's mandje gekomen, zagen, dat zij de wereld had vermeerderd met drie kleine hondenkinderen. Twee foxjes en één zooals ze zelf is: lichtbruin met wit borstje, twee groote donkere oogen en heel fijne pootjes. Niettegenstaande ze bij ons al drie maal moeder is geworden, is Kit toch altijd nog heel erg bang als wij te dicht bij haar mandje komen. Nemen we dan toch één van de kindertjes even weg om het eens te streelen, dan huilt ze zóó droevig, dat wij het haar maar weer gauw teruggeven, en dan wordt het beroken en belikt als hadden we het heel erg vuil gemaakt. Deze keer was Kit heel ongelukkig met haar kindertjes. Eén van de foxjes werd met den dag magerder en geleek op het laatst een geraamte. Van de moeder kon het geen voedsel meer bemachtigen, daar was het te zwak voor, zoodat we het verscheidene malen per dag lauwe melk te drinken gaven in de hoop dat het sterker zou worden: Maar op een ochtend bij Kit's mand gekomen, zagen we hem dood in een hoekje liggen en werd er door de moeder geen notitie meer van genomen. Het andere kind, de bruine, had een veel te groot kopje, waarover van het eene oor naar het andere een dikke rimpel liep. Kitty's instinct zeide haar dat dit kindje niet normaal was en het naderhand nooit als een flinke hond

[p. 829]

de wereld zou rondhuppelen, maar door zijn zwakte tot last zou worden. Daarom ging zij er met haar geheele lichaam op liggen en het kleintje stikte. O, wat was dat een naar en droevig gezicht, toen moeder het uit de mand nam en het daar zoo slap in haar hand lag. Ik was eerst woest op die Kit en zei dat ik nog nooit zoo'n oliedomme hond had gezien. Maar moeder sprak: ‘kind, bedaar toch, Kitty weet heusch wel wat ze doet; haar instinct bedriegt haar niet. Je weet toch nog wel, hoe voorzichtig zij met de andere hondjes omging, die alle gezond waren?’ Dat was ook zoo, maar het verdriet van 't eerste oogenblik had mij kwaad op de oude Kitty doen zijn.

Het kleintje dat nu overbleef groeide als kool, het leek wel ten koste van de anderen. Het was een heerlijk dik molletje dat den geheelen dag maar dronk en danig schreeuwde als het even van de moeder werd afgenomen. Maar nu brak er eenen moeielijken tijd voor ons aan, want een fatsoenlijke hond behoort toch een naam te hebben en Kitty's kind had er nog geen.

Op zekeren dag zei ma tegen mij: ‘Greet, jij hebt den geheelen dag den tijd, verzin jij nu eens eenen aardigen naam voor hem. Niets liever dan dat en als ik buiten in mijn langen stoel lag pijnigde ik mijn hersens om maar iets geschikts te vinden. Iets uit de oudheid is, dacht ik niet onaardig; het geeft een hond iets interressants, Plato, Solon of Titus? Vespasianus is ook niet kwaad, maar, nog al lastig met roepen, wat gerekt: ‘Vespasiánus, Vespasiánus!’ neen dat is niets Flink of Vlug: Te gewoon. Pretty of Ivanhoe. Niets er van, 't is een echt Hollandsche robbedoes en behoort dus een aardigen Hollandschen naam te hebben, die er genoeg zijn, zoodat ik geen leentjebuur behoefde te spelen. Ik kon echter niets naar mijn zin vinden; maar 's avonds toen ik stond te kijken naar het voorwerp van mijn hersenafmatting, dacht ik ‘we moesten hem naar Kit's vorigen kind, dat dood is, noemen.’ Dit heette Brammetje. Typische naam, nietwaar? En toch is er niemand in mijn familie die zoo heet. Hoe we er dan aan gekomen zijn. Ik zal 't precies vertellen. Dat doode kindje van Kitty dan moest ook noodig een naam hebben. Toen hij nu eens op mijn schoot lag en moeder naar hem tuurde, werd zij plotseling getroffen door een frappante gelijkenis van hem met een voormalig staatshoofd en ze riep verheugd uit: ‘lieve menschen, luistert; het mag oneerbiedig klinken, maar dit hondenkind lijkt en profil sprekend op mijnheer Die. Kijkt maar eens goed dan zul je mij gelijk geven. Hij moet Abraham heeten, bij verkorting Bram of Brammetje.’

Eerst verwekte dit voorstel bepaald een tumult, maar allengs bedaarde dit. De naam werd kort en krachtig gevonden en dus zou Kitty's kleine kind Bram heeten. Het verdere gedeelte van den avond werd besteed met het diertje zijn nieuwe naam diep in 't geheugen te prenten.

Maar.... in 't dorp woonde een lief, klein jongetje, die gehoord had dat wij een hondje hadden en zoolang al had hij zijn Maatje gesmeekt er toch ook een te mogen hebben. Toen deze nu hoorde dat onze Kit kleintjes had, kwam ze met Brammetje, zoo heette het ventje naar ons toe en verzocht ons vriendelijk of we háár Brammetje met het ònze zouden willen plezieren, we deden er hun beidjes zoo'n groot genoegen mee. Daarvan werden we overtuigd door haar zoontje die onder 't praten steeds strak naar Brammetje had gekeken. Na een korten strijd besloten we het kleine jongetje blij te maken en onder onze tranen werd het dikke Brammetje weggedragen naar zijn naamgenootje. Het kreeg nu echter Chippy als naam en wat zijn we nú blij en gelukkig dat we toen dat lieve kind genoegen hebben gedaan want op den eerstvolgenden Sint-Nicolaasavond is hij voor altijd van zijne arme moeder heengegaan, die nu zoo droevig alleen achterblijft. Maar ach, het hondje scheen hij ook niet lang te mogen houden, want het is niet lang nadat hij het van ons gekregen had na een smartelijk lijden door vergiftiging gestorven. Brammetje II was ook een witte hond, maar een geheel ander soort. Leek de eerste meer op een dogje deze is een echte wilde fox. Toen ik dus voorstelde hem naar dien eersten te noemen werd met algemeene stemmen goedgekeurd.

Brammetje II groeide op zooals ik reeds zeide flink, mollig en ten koste der andere kinderen.

Zijn velletje bleef sneeuwwit en zijn oogjes werden met den dag helderder; deze toch waren in den beginne een bron van groote zorg voor mij geweest. Ik was er van overtuigd dat de andere honden op zijn leeftijd al veel verstandiger hadden gekeken. De oogjes van Bram hadden nog maar altijd die onbestemde uitdrukking en schenen met een blauw vliesje overtrokken. ‘Ik geloof stellig’

[p. 830]

zei ik ‘dat hij idioot of achterlijk is, zijn gang is ook nog zoo waggelend’. ‘Wel neen,’ was 't antwoord, ‘hoe kom je er aan, zoo'n lieverd, hij loopt al veel vlugger dan andere honden op zijn leeftijd.’ Dit gaf dus verschil van meening; maar nu blijkt dat ik niet zoo diep in de toekomst heb gekeken als Moeder, want er is stellig geen hond die zulke schrandere oogen heeft, zóó wijs is en vol met ondeugende grappen zit als onze Brammie. Hij is eigenlijk nog ongetemd: een echte natuurhond. In de bosschen geboren, en volstrekt niet gewend in bewoonde oorden zich te bewegen. O, wat een pret als we hem willen leeren zooals andere honden aan een koord te loopen. Na elke vier stappen rolt hij over zijn kop, wil dan weer hard verder rennen, maar rekent er niet op dat hij aan een touw loopt; en zoodoende rolt en valt hij zonder einde tot hij er half dol van wordt. Wij schateren het uit bij zoo'n zotte vertooning en laten de stumperd maar weer gauw los, waarna hij een tijdlang als een dolle om het grasveld draaft om zich schadeloos te stellen voor die enkele minuten, waarin hij van zijn vrijheid beroofd werd. Ik denk wel eens: ‘wat zou Bram zich in een stad doodongelukkig gevoelen, met al die electrische trams en voortdurend gebel van auto's en fietsen; hij schrikt nu al zoo hevig als hij eens een enkel keertje in het dorp komende, daar de bel van de paarden-tram hoort. Maar Kit is veel verstandiger dan hij en (zij is ook zooveel ouder) merkt zij dat de wandeling gaat in de richting van het dorp, dan blijft ze midden op den weg staan en smeekbeden noch dreigementen zijn in staat haar een stap van haar plaats te doen gaan. Een tijdlang blijft ze kijken of er ook van richting wordt veranderd; is dit niet 't geval dan gaat ze op een sukkeldrafje terug en neemt haar plekje voor den haard of, als het zomer is, voor het huis weer in. Dan kloppen we haar op het dikke ruggetje en zeggen: ‘blijf jij maar bij ons hoor, Ritterdetit, je hebt groot gelijk, dat je in de bosschen blijft en niet naar dat “verderfelijke” dorp gaat, waar je door allerlei booze honden wordt belaagd.’

Kit is het met ons eens, snurkt ééns zoo hard als anders en strekt zich heerlijk uit, zóó dat ze plat op den rug komt te liggen en de zon ongehinderd op haar buikje kan schijnen. Maar is Bram in de buurt, dan duurt haar zoete rust niet lang want onbarmhartig wordt ze bij haar vel gepakt en door elkaar geschud dat van beide zijden een luid gebrul en gevecht ten gevolge heeft. Kit kan er nu wel tegen, want ze is een vrij dikke dame, die als ze op den grond valt nog een heel eind als een balletje voortrolt. Maar toen Brammie kleiner was, hadden we, ter verhooging zijner levensvreugde, een heel klein katje aangeschaft. Die twee konden nu met elkaar spelen en ravotten, dachten wij; maar o, wee, het ‘snatertje’ werd den geheelen dag nagezeten, in het nekvel of bij den rug gepakt en als een oud vod door elkaar geschud, totdat zij schreeuwde van angst, zich in ijlende vaart verwijderde en een veilig plekje zocht, om aan haar gevoel van onpasselijkheid lucht te geven. Het arme dier zou dus niet kunnen groeien of bloeien en Bram kreeg den bek en maag vol kattenhaar. Voor beider lichamelijk welzijn werd dus besloten poes weg te doen, wat ook gebeurde toen we voor hem een goed thuis hadden gevonden. Maar toch wil ik nog even vertellen van het innig lieve tooneeltje dat we te zien kregen op den avond van den dag toen poes bij ons zijn intrede had gedaan. Al dadelijk zetten we hem bij Kitty en Bram in het mandje om kennis te maken en naar we hoopten op een vertrouwelijken voet met elkaar te komen. Maar Kitty, die zeer wantrouwend is tegenover alles wat vreemd is, wist van verlegenheid niet wat te doen, toen dat jonge, jolige katje met weglating van alle respect met een hoog ruggetje malle, scheeve sprongetjes om haar heen maakte en haar familiar op neus en ooren tikte. Dit alles maakte haar ten laatste zóó zenuwachtig, dat ze een dreigend gebrom liet hooren en ons met groote oogen strak aanzag, smeekend haar toch te verlossen van het vreemde en lastige harlekijntje. Maar moeder hurkte bij de mand neer en zeide op overredenden toon: ‘maar Kit, wat is dat nu, 't is toch ook zoo'n lief kindje.’ Dit herhaalde ze maar steeds op sussenden toon, beurtelings Kit, dan weer het katje streelend. Kit begon 't langzamerhand volkomen te begrijpen en tegen den avond was ze zóó overtuigd dat het weesje ‘ook zoo'n lief kindje was’ dat wij bij de mand gekomen zagen dat het kleine poesje evenals Brammetje zich aan Kitty's borst vol ijver van voedsel voorzag, terwijl Kit ons met een martelaarsgezicht aankeek en groote tranen van aandoening langs haar neus rolden. En toen werden we allen er opnieuw weer van overtuigd, dat Kit, al is zij vaak wat erg

[p. 831]

doordrijverig, eigenwijs en vol grilletjes, in waarheid een goed en hartelijk hondje is.

Brammetje is nu een heel klein beetje kalmer, maar 's middags aan tafel heeft hij erge last van zijn zenuwen en gaapt, huilt en kermt hij op een verschrikkelijke manier. Dit is wel niet zooals 't moet, want honden behooren heel bescheiden te wachten tot ieder zijn buikje gevuld heeft. Maar wanneer een mensch last heeft van een leege maag en verleidelijke etensgeuren opstijgen naar zijn neus, terwijl hij toch niets te verorberen krijgt dan wordt hij ongeduldig en moppert en vraagt zoolang tot hij iets heeft om er zijn maag mee te bevredigen. Maar aangezien honden in de laatste eeuwen het spreken hebben verleerd, moeten zij door allerlei geluiden hunne verlangens kenbaar maken. Als ze ons dus zien eten dan wekt dit zeer prikkelend op hunne spijsverteeringsorganen en 't gevolg is, dat ze zéér lastig worden en zich elk bij een stoel posteeren, gereed om een stukje vleesch op te vangen. Zijn we eindelijk klaar dan wordt voor ieder van hen beidjes een bakje met eten gereed gemaakt. ‘Hoe spreken zij?’ dat is het sein tot den aanval. Kit laat haar hoog koket blafje hooren en Bram zijn jonge, ongeoefende gilstem; maar hij heeft het mis als hij denkt zijn portie nu al te krijgen, want Pa neemt het bakje en zegt: ‘Kereltje dat gaat zóó niet. Je leeft er den laatsten tijd maar weer op los. Gauw in een hoek en nu netjes gaan staan, zoo, flink rechtop.’ En Bram staat op zijn achterste pooten, kijkt in de hoogte naar den baas, terwijl zijn voorpooten bij elken tel met een schokje op en neer bewegen. En de baas staat in de houding, commandeert kort en flink, als stond hij voor zijn troep, zoodat het haast niet uit te maken was, wie van de twee de mooiste houding heeft. Als de exercities eindelijk afgeloopen zijn, jubelen we allen verheugd: ‘mooi, zoet hondje, mooi!’ en willen hem, als hij dol blij komt aanspringen, het zoo vurig begeerde geven. Maar kijk, de lieve Kit wil, schijnt het, ook iets voor haar kostje doen. Aangemoedigd door het voorbeeld van haar zoon, gaat ze in 't hoekje zitten, maar is, hoe vlug anders ook, bij hare corpulentie toch niet in staat zich in de hoogte te werken, zoodat ze ons allen haar smeekendste blikken toezendt, en als we haar geholpen hebben rechtop te komen, staat ze daar met haar wit borstje ver naar voren, de fijne dunne pootjes hoog opgeheven naast elkaar, terwijl ze haar kleine voetjes nog eens goed naast elkaar zet om mooier te kunnen staan. O, 't is allergrappigst te zien hoe haar breed, vet buikje ver vooruitsteekt. Bram kan echter niet goed aanzien, dat zijn moeder op háár leeftijd, zóó haar waardigheid prijs geeft en pakt en rukt haar aan 't nekvel, hetgeen Kitty met woest gebrul beantwoordt, omdat nu den merkbaar goeden indruk die ze op ons allen maakte, op wreede wijze verbroken wordt. ‘Lieverd’ is nu eenmaal door zijn jeugd, door zijn goed hartje en zijn onwederstaanbare oogen ons aller lieveling.

Lang boos op hem blijven kun je onmogelijk als hij zoo deemoedig met smeekende oogen naar je toe komt. Maar toch geloof ik niet dat er iemand is die zóó tot in 't oneindige vergiffenis schenkt als moeder. Altijd weet ze een verontschuldiging voor hem aan te voeren. Wanneer zijn vrijmoedigheid soms wat al te erg wordt, trekken we in de opwinding van 't eerste oogenblik allen tegen moeder en hem op en vinden dat hij nu eens flink op zijn baadje moet hebben. Wij allen houden vertogen over hondenopvoeding, willen moeder onze onfeilbare systemen aan de hand doen, maar och! alles stuit af op moeder en haar liefde: wij allen weten er niets van, we begrijpen niet wat hij bedoelt; hij moet alleen nog wat gevormd worden en we moeten niet allen zoo op hem hakken, want dan weet hij heelemaal niet meer wat goed is. 't Is heusch toch zoo'n ‘lieverd’. Maar op een avond, toen moeder met naaiwerk bezig was, viel de vingerhoed met het roode randje, waar ze zoo op gesteld is op den grond. Bram had het met zijn alziende oogen bemerkt, nam het als welkom speelgoed tusschen zijne sterke tanden en beproefde er zijn krachten op. Verdacht gekraak hoorend, keek ik onder de tafel, bemerkte de euveldaad van zoet Brammie en juichte: ‘Ha, zie nu eens wat “lieverd” gedaan, heeft? Die vingerhoed van U is heelemaal platgebeten! Nu moet hij flink op zijn kop hebben.’

Vol verwachting kijken we naar moeder vast overtuigd dat er nu wel een flinke uitbrander zal volgen. Helaas, wie doorgrondt het menschelijk hart. De vingerhoed werd met spijtige blikken bekeken, om en omgedraaid; toen zochten de oogen den zondaar, die heel onnoozel zat te kijken met de onschuld en zijn groote, vragende, heerlijke oogen en zijn straf was.... dat hij op schoot

[p. 832]

werd getild, geknuffeld en gestreeld, 't geen van zijn kant niet onbetuigd werd gelaten en de eenige conclusie die door moeder werd getrokken en dit intermezzo haar uitlokte was: ‘Hij dacht dat 't speelgoed voor hem was, een vingerhoed hoort ook niet op den grond’.

En een blik uit zijn onweerstaanbare oogen opvangend, ‘Bram is een echte lieverd.’

Gelderland.

GRETHA KLUNDER.