Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt

[p. 275]

Gedachtenisse der overledene, geloovige, ende boet-schuldige Zielen.

I.

Stem: Als 't begint.

KOm siet eens, kom siet eens vrienden al,

Die op de wereldt leven

Dit vlammigh traenen-dal,

Gy sult van vreese beven.

Slaet eens uw oogen neer op dit vier, ende pijn;

Gy sult van stonden aen ://:

Ons wel bermhertigh zijn.

[p. 276]

 

Wy leefden, wy leefden op der aerd,

 

In u Huys, Landt, en Kercken,

 

Maer hebben daer vergaert

 

Meer quaed', als goede wercken.

 

Ah beter hadden wy ons goedt, en waerden tijdt

 

Besteedt tot ziel randzoen ://:

 

Oock voor een die hier lijdt.

 

 

 

Hoe grooten, hoe grooten danck, en loon

 

Hadden wy nu gekregen:

 

Voor 't vier de glorie-kroon,

 

Voor straffe Godes Zegen.

 

O menschen wist gy maer wat vreught een ziel geschiedt,

 

Die gy door uwen dienst ://:

 

Verlost uyt dit verdriet.

[p. 277]

 

Gh'en soudt toch, gh'en soudt toch dagh noch uyr

 

Ons langer laeten branden,

 

In dit verslindend' vuyr,

 

Maer reycken ons de handen.

 

Geen Sondagh gingh voor by den eersten vande maendt,

 

Of wierd tot onsen troost ://:

 

Ten kercken dienst gebaent.

 

 

 

O vrienden, ô vrienden onbedacht,

 

Hoe suldet noch beklaegen,

 

Die ons soo weynigh acht,

 

Als gy den last sult dragen,

 

En roepen sonder hulp in soo een fellen brandt?

 

Te recht wordt hy versuymt ://:

 

Die weygert onderstandt.