Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt


XXIV. Stem: Bel-Iris. MOeder Maeght van soete vrêe, O genadige Zee-Stere Weyrt van ons den Oorlogh verre, Dieren tijdt en peste mêe.
[pagina 195]
Wilt ons nu genadigh wesen, En toont dat gy Moeder zijt, Als gy waert tot troost voor desen Moeder van bermhertigheyt. Siet den Oorlogh die gaet aen: Trommels, Wapens hoortmen roeren Die men op de Zee gaet voeren, En te Landt niet stil en staen. Mars die dreyght aen alle kusten, En de sterre met den steert, Die en laeten niemandt rusten, Noch Bellona met haer sweerdt. 't Schijnt dat Hemel, Zee, en Aerd Ons te samen over vallen,
[pagina 196]
En rondom met schrick bewallen: Alle herten sijn beswaert. Godt die doet een yder beven Met den blixem in de handt, En door toornigheyt gedreven Komt hy dreygen alle Landt. O Maria wat gy mooght, Keert van ons dees sware plagen, Die wy u in noodt aenklagen, En dit quaedt niet en gedooght. Tot u sullen wy ons keeren, En altijdt gedachtigh sijn, Om uw Soon, en u te eeren Toont ons een bly Sonne-schijn.
[pagina 197]
Maeckt dat dese duyster Wolck, Die ons over 't hooft komt hangen, En ons al met schrick bevangen, Werdt gedreven van u Volck. Tot verlichtingh van Godts Kercke Brenght ons den Olijf-tack mêe, Als de Duyve, die aen d'Arcke Brocht den soeten peys, en vrêe.