Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt

[p. 92]

VII.
't Eeuwig Woordt vleesch geworden, ende on ons woonende.

Stem: Ensin avecque vos chaleurs.

O Heer! wat is den mensch u waerd,
Die den Hemel laet, en komt leven opder Aerd?

Het schijnt al u vermaeck, en sin

Dus met ons hier te leven vol van soete min.

Jesu, Godts eeuwig Woordt, en Soon,

Hoe moogdy tot ons dalen uyt uws Vaders Throon

Daer soo veel duysent t'uwer eer

Sich ten dienst neder buygen voor u Godt, en Heer

[p. 93]

 

Heeft u, den Mensch dan soo verleydt,

 

u hert gerooft, dat gy soo nôo van hem scheydt?

 

Die u soo menig leedt en spijt

 

t uyt haet toegedragen, hem noch minsaem zijt.

 

 

 

Wast doch, niet al genoug, en wel,

 

en dertig jaer in ons vleesch, Emmanuel,

 

Hier soo verdruckt in smert, en pijn

 

ondanckbare menschen kleyn geacht te zijn?

 

 

 

O Mensch, dit acht iek noch al niet,

 

ick vleesch en bloed, en my heel te pandt en liet.

 

Neemt dan, en eet mijn vleesch, en bloedt;

 

hy in u mag woonen, die uw ziele voedt.