Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt

[p. 28]

XII.

Stem: Amour pardonne moy.

ZIjt wellekom, groot Kind, verwacht in onse Landen

Geboodschapt uyt de Locht.

Die Son en Maen bestiert, door wie de Sterren branden,
En d'Hemels ommegaen: Wie heeft u hier gebrocht?

Gegroet soo moet ghy zijn voor duysent jaer beschreven,

En daer toe duysent jaer.

Ten lesten tot u volck gekomen in dit leven,
O Gast van Abraham, ô Jacobs Worstelaer.

Maer siet doch eens hoe kleyn, hoe teer is hy geworden

Die sijn macht wijd verspreyt?

Die d'Aerd' niet en besluyt, noch Hemel kan omgorden,
Word met een hand gevat, en weêrom neer geleyt.

[p. 29]

 

Ghy Prins van Canaan, daer al de Beeken vloeyen

 

Met honig ende wijn.

 

Daer 't noyt geen Winter is, daer Velden altijd bloeyen,

 

Hoe sien ick u soo naeckt, die weeldrig plegt te zijn?

 

 

 

Dat nu de Dochters al van Zion komen spreyden

 

Haer kleed'ren over hem,

 

En met haer tranig nat soo armen Stal beschreyden,

 

Want Jesus in sijn smert en vind noch traen noch stem.