Helikon. Jaargang 4

[p. 131]

Het doode meisje

Zij kwam evengoed hier vandaan,
te laat heb ik haar herkend,
tòch is zij èens naast mij gegaan,
schuchter en nimmer - gewend
haar stille, bedeesde schreden -
gistren of eeuwen geleden?

En wanneer is zij mij ontgaan,
gevlucht naar dat andre land
en hoe uit dit brandend bestaan,
dat mij gànsch heeft overmand,
wist zij - spoorloos mij ontnomen -
naar de overkant te ontkomen?

Ontheven van drift en van daad
glimlacht zij stil voor zich heen
van rust en van vrede verzaad;
gij niet en ik niet en geen
zullen nu ooit meer genaken
tot haar sterren - verre wake.

Dit heimwee blijve onvervuld,
een hunkren naar het geluk,
dat èens voor ons werd onthuld -
sloegen wij zèlf het niet stuk?
Sedertdien ging het verloren,
nu werd het in haar herboren.

[p. 132]

 

Zij heeft gelachen zooals wij,

 

misschien zooals wij bemind;

 

zij sprak èens tot u en tot mij,

 

hield van den herfst'gen wind

 

van de zee, boeken en boomen,

 

van de wateren, die stroomen.

 

 

 

Maar dit alles is thans voorbij -

 

Zij deed bei haar oogen dicht,

 

met haar vingeren dekte zij

 

het masker van haar gezicht,

 

glimlachte welhaast tevreden

 

omdat alles was geleden.

 

 

 

Een engel nam haar bij de hand

 

en voerde haar hier vandaan,

 

haar voeten ontstegen dit land

 

waar wat wilde rozen staan;

 

vòor zij een afscheid kon spreken

 

was zij ons allen ontweken.

 

 

 

En misschien is het zoo wel goed,

 

dat zij als een ster ons leidt,

 

langs kolken van toomeloos bloed,

 

dwars door angst, onzekerheid

 

naar de plaats waar - nu en later -

 

wilde rozen staan aan 't water.

 

 

 

Jan R. Th. Campert.