Helikon. Jaargang 4

[p. 4]

Un pur

O onvoorziene dag van hulpeloos
En onbewimpeld zich bekennen, dat
Al 't staag en trotsch versmaden van bezit
Zoo luttel heeft gebaat! Ik heb genoeg
Van denken en 't abstracte. Schoon genoeg
Van nooit te koopen, steeds te huren of
Te leenen; o, genoeg van 't eeuwig wonen
Op 'n achterbuurtsche bovenkamer! God,
Wat baatte mij het stugge weig'ren van
Al 't zinnelijk behagen? Misère!
Hier sta ik, dwaas, en weet aan ziel en lijf
Geen zin te geven - ik was te schuw,
Te laf om bandeloos mij uit te leven!
Verloren ging mijn lichaam door de straten,
Langs de paden, door de velden - O,
Vergeten had ik gansch, dat om te leven
Men verwerven, ja, verdelgen moet!
Vergeten, dat een ieder toch een vrouw,
Dat is heur wil, heur vleesch, heur kind bezit.
Vergeten, o, vergeten, dat de liefde
Zelfs bezitten is! En zóo dan sta
Ik dwaas, en weet aan dood noch leven zin
Of smaak te geven -

F.J.H. Lousberg.